Thema: Filippenzen

“Als er dan enige bemoediging is in Christus, als er enige troost is van de liefde, als er enige gemeenschap is van de Geest, als er enige innige gevoelens en ontfermingen zijn, maak dan mijn blijdschap volkomen, doordat u eensgezind bent, dezelfde liefde hebt, één van ziel bent en één van gevoelen.” (Filippenzen 2:1 en 2)

Ja als, dan misschien. Maar wat nu als het niet zo is? Herken jij dat je bij het woordje ‘als’ al heel snel aan twee mogelijkheden denkt? Als het wel of als het niet. Met dat lastige woordje ‘als’ begint Paulus het tweede hoofdstuk van de brief aan de gemeente in Filippi. Het is een van de mooiste hoofdstukken uit de Bijbel. In de theologie wordt het ook wel de Christushymne genoemd. Een lofzang op Christus. En toch is het een lastig hoofdstuk om zomaar even los te lezen. En waar dat mee te maken heeft? Met dat woordje ‘als’.

Het heeft er natuurlijk ook alles mee te maken dat de hoofdstukindeling in de Bijbel er niet was toen de tekst werd geschreven. Paulus had echt geen hoofdstukindeling in zijn brieven. Die is later toegevoegd. Wat daardoor is ontstaan is dat wij heel erg selectief hoofdstukken of teksten nemen en deze uit het verband halen. Juist in Filippenzen 2 is dat heel sterk aanwezig en dan merk je ook dat je iets mist. Ik weet nog dat ik in mijn opleiding dit hoofdstuk vanuit het Grieks moest vertalen en dat ik niet goed uit die eerste zinnen kwam. Waardoor dat kwam? Het hoofdstuk begint met vier keer het woordje ‘als’. Probeer er dan nog maar eens een verband in te vinden.

En toch is het een van de mooiste hoofdstukken uit de Bijbel. Alleen kun je het pas echt begrijpen als je ook het voorgaande hoofdstuk hebt begrepen. Paulus was natuurlijk al heel duidelijk dat wat er ook met hem zou gebeuren, dat zelfs het lijden om Christus wil en eventueel daarvoor sterven genade zou zijn. De grote bemoediging is dat Paulus wist als geen ander dat zijn sterven winst zou zijn. En als je dan gaat lezen hoe het volgende hoofdstuk begint, dan zie je wel het verband. Want als er dan ook maar een klein beetje (vrije vertaling van ‘enige’) bemoediging is, terwijl er natuurlijk heel veel bemoediging is, of als er ook maar een klein beetje troost is, terwijl er natuurlijk heel veel troost is, dan…

Precies, het ‘dan’ van Paulus wat volgt op het ‘als’ is logisch, is meer dan normaal. Dan is het toch normaal dat Paulus vraag om zijn blijdschap volkomen te maken door eensgezind te zijn als gelovigen onder elkaar? Eensgezind, daar zijn wij, gemiddeld genomen als gelovigen in Nederland niet heel erg goed in. Eenheid is voor ons lastig, mede omdat zodra een groep zich ergens niet meer thuisvoelt het veel makkelijker is om een nieuwe kerk te beginnen dan te doen waar Paulus toe oproept. Maar pas ook even op dat je te makkelijk naar een ander kijkt, houd het ook gewoon even dichtbij jezelf. Als er bemoediging is, troost is, ontfermingen of al die dingen die Paulus al heeft genoemd, zijn doe dan niets uit eigen belang.

Wees groot in nederigheid, want we dienen na Jezus, elkaar. Juist omdat er zoveel hoop is voor de toekomst, ver over dood en graf heen, juist daarom wees groot in het dienen van elkaar in liefde. Heb niet alleen oog voor je eigen belangen, maar ook die van een ander. Uiteindelijk zijn we één in de hoop, één in geloof en één in waar we naar op weg zijn. Blijf dat zien en blijf zo elkaar als broers en zussen zien. En als dat nog niet genoeg is om je hiervoor te motiveren, dan komt er uiteindelijk nog een argument. Dat argument waardoor hoofdstuk 2 een van de mooiste gedeelten uit de Bijbel is. Dat zul je de volgende keer zien.

Gebed: Heer, U bemoedigt ons met hoop, U ontfermt Zich en daarom wil ik eenheid zoeken en groot zijn in nederigheid.