"Verblijd u in de hoop. Wees geduldig in de verdrukking. Volhard in het gebed" (Romeinen 12:12)
Als je het hebt over de gemeenschap binnen de kerk van Jezus, denk je al snel over de veiligheid, geborgenheid en meer van dit soort termen. Dat zou, voor ons gevoel ook iets warms zijn waar de wereld om ons heen ook naar verlangt. Dat zijn missionaire termen waarbij je het individualisme doorbreekt en de gemeenschap tot een herberg wordt in deze wereld. En ja, dat zijn zeker dingen waar het over moet gaan als je nadenkt over de kerk van Jezus en de gemeenschap die we met elkaar moeten hebben. Opmerkelijk is dan dat Paulus in de voorschriften voor de gemeente niet in de eerste plaats deze dingen noemt. Hij noemt het straks wel, dan komen er woorden als gastvrijheid voorbij en delen in de noden. Hij noemt eerst iets waarvan ik al schrijvend dacht: dat kunnen we wel overslaan met betrekking tot de gemeente. Hij heeft een paar korte zinnen die los lijken te staan van de rest.
Hij zegt namelijk eerst dit: "Verblijd u in de hoop. Wees geduldig in de verdrukking. Volhard in het gebed". Dat lijkt drie losse zinnetjes, maar bij die zinnetjes hoort één woord dat dit met elkaar verbindt: "Volharding". De kerk van Jezus is als gemeenschap een gemeenschap in volharding. Als je binnen de kring van de gemeente komt zou je moeten voelen dat dit niet zomaar een kring van mensen is, maar dat er binnen deze gemeenschap iets is wat je moeilijk kunt beschrijven, maar het voelt als: "Hoe het ook gaat, wij geven niet op!" Misschien moet je deze vraag ook even bij jezelf neerleggen, of je zo leeft met God. En dan gaat het niet om: "Wij hebben regels of plannen bedacht en wij zullen niet opgeven totdat we onze in hebben", maar het gaat om volhouden in dat wat God zal doen.
Wat de kerk nodig heeft is een gemeenschap die blijft hopen. Wat er ook gebeurt, hoe zwaar het ook kan zijn, we blijven hopen! En niet zomaar hopen, maar met blijdschap. Dat is ook geen hoop waarbij je er maar het beste van hoopt, maar hoop waarbij je zeker weet dat God zal geven wat nodig is en dat is hoop die blijft tot in het eeuwige leven. Ik las gisteren bij BEAM over iemand die voor haar ziekte had laten bidden, maar er was niets gebeurd en na een paar keer had ze de hoop maar opgegeven. Weet je, dit is misschien ook wel de reden dat ik zeg dat bidden met zieken binnen de gemeente moet gebeuren, daar zouden geen grote evenementen voor georganiseerd moeten worden, maar dit zou binnen elke gemeente moeten functioneren, want als er niets gebeurt, wie blijft er dan met zo iemand hopen? Wie blijft dan telkens zeggen: "Als je genezing uitblijft, houd vol, want je zult het ontvangen, zo niet nu, dan straks bij de hemelpoort. Een hopende gemeente, die als het tegenzit en er verdrukking is, geduldig blijft en tegelijk ook een gemeente die volhard in bidden.
Ik durf de stelling aan dat als de kerk van Jezus niet een gemeenschap heeft waar we volharden tot het einde, waar hoe het ook gaat, we niet opgeven, dan kun je beter maar niet bezig zijn om je deur open te zetten voor iedereen. Als dit ontbreekt, zal er gegarandeerd teleurstelling ontstaan en zullen mensen het niet volhouden om te blijven. Gemeenschap zijn waar Jezus zichtbaar is, is ook gemeenschap die met elkaar blijft volhouden als we moeten wachten op wat God doet. We hopen omdat we weten dat het volmaakte zeker zal komen, maar als het tegenzit hebben we geduld en we blijven verwachtingsvol bidden met iedereen die God op ons pad geeft. Of dat nu geestelijke of fysieke dingen zijn, als je een gemeenschap wilt zijn voor gebroken mensen zijn deze drie zaken onmisbaar: Hoop, geduld en gebed!
Gebed: Heer, geef ons hoop om dwars door alles heen te blijven verwachten wat U zult geven op Uw tijd, geef ons geduld als er verdrukking of tegenslag is en geeft ons gebed om bij U aan te blijven kloppen en met U te delen.
