"En Hij zei: Kom hier niet dichterbij. Doe uw schoenen van uw voeten, want de plaats waarop u staat, is heilige grond." (Exodus 3:5)
In hoeverre zorgt genade ervoor dat God dichtbij is gekomen? Er is een cultuur ontstaan waarbij het Vaderbeeld van God bijna een knuffelcultuur is geworden. Daarmee zegt ik niet dat God geen Vader zou zijn en dat wij geen kind mogen zijn in alle vertrouwelijkheid. Want dat is er zeker ook, maar het is opvallend dat van Genesis tot en met Openbaringen de heiligheid van God ook een stuk ontzag voor God laat zien. Als in Openbaringen de 24 ouderlingen voor de troon staan, werpen zij hun kronen af en buigen voor God neer. God is aan de ene kant intiem Vader, maar aan de andere kant zo heilig dat wij niet kunnen bevatten hoe groots dat is.
Afgelopen week begon ik weer met catechisatie en had ik een groep met jongeren die er voor de eerste keer waren en een groep die mij al wat langer kent. Die laatste groep weten hoe ik de relatie met God als mijn Vader ervaar en daar echt uit leef. In beide groepen heb ik het lied ‘Vol ontzag’ laten horen. Bij de ene groep heb ik gezegd: “Dit is de andere kant die er bij mij ook is: Vol ontzag voor de grootheid van God.” Misschien laat ik dat ook wel te weinig zien, omdat ik zo vaak intens blij met God ben. Maar bij de andere groep sprak ik een aantal regels af. Eén van de regels waarin ik heel duidelijk ben is dat als we uit de Bijbel lezen en als we bidden houd je je mond en ben je eerbiedig. Er kan bij mij op catechisatie een heleboel, maar op dit punt niet.
Door de enorme nadruk op het Vaderhart van God, op kind mogen zijn en op intimiteit raken we, als we niet uitkijken het zicht kwijt op Gods heiligheid. Ik zei tegen de jongeren: “Weet je, God zegt dat als er twee of drie in Mijn Naam bij elkaar zijn, dan ben Ik in het midden. Dus als wij Bijbellezen en bidden, is God, midden in de groep, gewoon hier op tafel, aanwezig.” Dat gaf ook echt even een reactie van: “Dat is nogal wat”. En ja, het is ook nogal wat, want hoezeer God ook echt Vader is en liefdevol is, God is ook de grote en heilige God! Ontzagwekkend is Hij. Als Jezus er niet tussen zou staan, zouden wij Hem niet kunnen zien.
Als er een man is geweest die dit allebei heeft gezien dan is het Mozes geweest. Hij sprak met God zoals een vriend met zijn vriend spreekt, maar tegelijkertijd waren er ook momenten dat Mozes niet wist waar hij moest kijken. Dat begon al op het eerste moment dat God hem roept. Bij de brandende doornstruik ontmoet hij God en is de grond waarop hij staat zelfs heilig. Dan is God alleen maar dichtbij, maar de grond er omheen is zo heilig dat hij zijn schoenen moet uittrekken. En later als Mozes vraagt of hij God mag zien, dan zet God hem in een rotsspleet en mag hij pas kijken als God voorbij is gegaan en hij alleen de achterkant van God slechts kan zien. God in Zijn gezicht zien zou te heilig zijn.
Het ene sluit bij Mozes dus het andere niet uit. En kennelijk was het ook nog eens zo dat toen Mozes op de berg was met God om de stenen tafels in ontvangst te nemen dat de heiligheid van God zelfs Mozes zo raakte dat hij van de berg afkwam met een gezicht dat zo glansde van Gods heiligheid, dat zelfs Aäron niet in de buurt van Mozes durfde te komen. God is zo ontzagwekkend in Zijn heiligheid, dat kunnen wij niet bevatten. En buiten hoe God reageert op zonden, als je dit een beetje beseft, niet om God daarmee op afstand te zetten, maar wel als je echt beseft hoe heilig God is, wil je dan nog tegen Hem ingaan?
Eigenlijk zou namelijk de vraag helemaal niet een rol van betekenis te hoeven spelen hoe God reageert op de zonden van Zijn kinderen. Als wij Gods heiligheid, naast Zijn intimiteit beseffen, is elke lust om te zondigen toch verdwenen en als het dan fout gaat, dan ren je toch naar Hem toe omdat je Zijn heiligheid beseft èn omdat je Zijn Vaderliefde kent.
Gebed: Heer, dank U dat U zo heilig bent, zoveel groter dan alles op deze aarde! Dank U dat ik mag buigen voor U en dat ik in Uw nabijheid mag komen.
