“Toen ging Abram op weg, zoals de HEERE tot hem gesproken had, en Lot ging met hem mee. Abram was vijfenzeventig jaar oud, toen hij uit Haran vertrok.” (Genesis 12:4)
Gisteren noemde ik mijn eigen ervaring al even van het moment dat God vroeg om theologie te gaan studeren. Het opgeven van een deel van mijn inkomsten maakte dat het avontuur dat ik met God moest aangaan, een avontuur was dat niet makkelijk was. Ik weet nog goed dat het dashboard van mijn bus vol lag met briefjes waarbij ik op allerlei manieren probeerde uit te rekenen dat het financieel wel zou kunnen. Maar het kon nooit, geen enkele berekening kwam uit. Toen ik om advies bij mijn predikant aanklopte, zei hij: “Kan God nog duidelijker roepen? Begin gewoon!” En eigenlijk had hij gelijk, Gods stem was duidelijk genoeg geweest. En God heeft in die tijd ook altijd voorzien.
Abram kon ook niet zeggen dat Gods stem niet duidelijk genoeg was geweest. Maar echt vertrouwen dat God echt zou zorgen, vond ook Abram spannend en hij durfde het niet aan. Het lijkt wel alsof Abram op pad gaat. Hij gaat ook wel, maar niet zoals het bedoeld was. Het gevolg daarvan was dat hij lange tijd niet in zijn bestemming wandelde. Hoe je dat kunt weten?
Het lijkt er in het vierde vers op dat Abram op weg ging. Maar het tweede gedeelte van de tekst is opmerkelijk vreemd. Hij vertrok uit Haran. Maar God had Abram toch uit Ur geroepen en niet uit Haran? Inderdaad, Abram was wel op weg gegaan naar het beloofde land waarvan hij nog geen idee had waar dat was. Daarin is Abram echt het avontuur aangegaan en heeft hij echt op de plaats willen aankomen waar hij van God zijn erfdeel zou krijgen, maar hij deed niet was God had gezegd als het over zijn familie ging.
Deels durfde Abram het avontuur met God aan te gaan, maar deels ook helemaal niet. Hij moest uit zijn land gaan, dat deed hij, maar hij moest ook uit zijn familiekring gaan. En dat deed hij niet. Eigenlijk moet je het laatste twee verzen van hoofdstuk 11 er nog even bij lezen: “En Terah nam Abram, zijn zoon, en Lot, zijn kleinzoon, (…), en zij trokken met hen (Abram en Saraï) uit Ur van de Chaldeeën om naar het land Kanaän te gaan; en zij kwamen tot Haran en bleven daar wonen. (…) En Terah stierf in Haran”.
Dit gedeelte is een deel van de stamboom, deze loopt iets verder door dan waar hoofdstuk 12 begint met de roeping van Abram. Abram was dus wel op weg gegaan, maar hij had zijn vader meegenomen. En daarbij loopt ook Lot er nog bij rond. En wat blijkt dan? Ze komen niet verder dan Haran. Niemand weet waarom ze daar zijn gestopt, maar zolang de vader van Abram leefde, kwamen ze niet verder.
Abram heeft ook geworsteld met Gods avontuur met hem! Ook bij hem ging het niet vanzelf en toch lees je nergens dat God hem hiervoor bestraft of vermaant. In het avontuur met God mag je dus blijkbaar ook je tijd hebben om te groeien in dat avontuur. En dat heeft dus tijd gekost en later met Lot geeft dat ook nog herrie, maar nergens reageert God negatief. En ik geloof, na al mijn avonturen met God, dat Hij soms echt wel ziet dat ik nog even niet durf, maar dat Hij mij telkens de tijd geeft om te gaan durven. Ik kan verhalen genoeg vertellen, waar ik niet durfde, maar ondertussen kan ik ook steeds meer verhalen vertellen dat ik steeds vaker wel durfde. Weet dat het avontuur met God ook de tijd in zich heeft om je te vormen naar dat plan van God met jou! Wees niet altijd streng voor jezelf als je niet durfde, maar zie het ook als de tijd die jij nodig hebt om echt de hemel op aarde te brengen.
Gebed: Heer, als ik zie hoe geduldig U bent met Abram, dan besef ik dat ook ik soms nog gewoon moet groeien in geloofslef in het avontuur met U. Ik wil niet ongehoorzaam zijn, maar ik weet dat ik wel soms tijd nodig heb om de volgende stap met U te zetten.
