"En zij huurden raadslieden tegen hen om hun plan te verijdelen, al de dagen van Kores, de koning van Perzië, tot aan het koningschap van Darius, de koning van Perzië." (Ezra 4:5)
Als Israël dan denk dat ze alles gehad hebben, dan blijkt dat niet het geval te zijn. Ze hadden op tijd door wat de tegenstanders wilden en wat zullen die tegenstanders op dat moment meer gedacht hebben dan wat we kunnen lezen in dit hoofdstuk. En wat doe je als op die manier niet verder komt? Dan ga je het volk toch ontmoedigen? En dat lijkt heel aardig te lukken over het algemeen. En als je dan ook voor behoorlijk wat schrikacties zorgt, dan kom je een heel eind.
Het is dus helemaal niet vreemd als wij soms door alle aanslagen de moed dreigen te verliezen en dat de schrik er voor zorgt dat je soms bijna niets meer durft te ondernemen. Maar het is de vraag of het antwoord op deze angst aanjagende plannen paniek moet zijn. We lezen er bij Israël hier niets van. Bij Gideon zagen we dat wel gebeuren, maar hier is dat niet aan de orde. Het blijkt wel aan de manier hoe de tegenstanders daarna gaan reageren.
Als niets helpt, huren ze gewoon een aantal advocaten in en die laten ze onderhandelen met koning Kores en later met Koning Arthahsasta. Dit is echt een hele misselijke streek. Ze sturen gezanten naar de koning om te vertellen dat de Joden de stad aan het herbouwen zijn. Op zichzelf is dat niet zo erg, maar de tegenstanders herinneren de koning er even fijntjes aan dat Jeruzalem een slechte stad is die grote koningen heeft voortgebracht en zo'n stad moet toch zeker niet herbouwd worden.
Ja, Jeruzalem is altijd de stad van God geweest met koningen als David, die met Goddelijk gezag hebben geregeerd. Dat is nogal lastig voor de koningen uit de omtrek. En dit laat koning Kores zijn besluit herzien. Eigenlijk doen deze tegenstanders hetzelfde wat ze bij de Joden wilden bereiken: Angst en daarop een reactie.
Angst is een machtig middel omdat het voorkomt dat er gereageerd wordt op angst, terwijl er over angst geregeerd moet worden. Dat is wat misgaat. Koning Arthahsasta reageert uit angst, onafhankelijk hoe reëel het gevaar is dat hem wordt verteld. Het is maar de vraag of dit een terechte angst zou zijn. Voorlopig was hij nog gewoon de koning van het hele gebied. God had Kores in zijn hart gegeven dat hij de tempel in Jeruzalem moest laten herbouwen.
Hoe zit dat bij ons met angst? Hoe vaak laat je toe dat angst je verlamd, terwijl je juist een grote overwinning zou behalen als je over je angst zou regeren en het zou doorbreken? Israël bleef wel gewoon doorbouwen, maar koning Arthahsasta kiest ervoor om God niet langer te gehoorzamen omdat de angst gaat heersen. Dat is nooit Gods weg. Als Jezus Zijn angst had laten regeren, was er nooit redding gekomen, maar Jezus ging door de angst heen om de overwinning voor ons te behalen. Wil jij angst laten regeren of regeer jij over je angst in Gods kracht?
Gebed: HEER, angst is een machtig middel van de vijand, maar ik ben geroepen om te regeren en niet om te reageren. Angst mag mij nooit gijzelen.
