"Toen zei Naomi tegen haar schoondochter: Moge hij, die zijn goedertierenheid niet onthouden heeft aan de levenden en de doden, gezegend worden door de HEERE. Verder zei Naomi tegen haar: Die man is nauw aan ons verwant, hij is een van onze lossers." (Ruth 2:20)
De eerste dag van Ruth, op de akker van Boaz zit erop. Ze gaat terug naar Naomi met haar aren die ze heeft geraapt. Het blijkt dat ook Naomi wat heeft geraapt. Hoe het precies is gegaan weten we niet precies. Hebben ze er van gegeten en daarna de rest verkocht? Dat lijkt er in vers 18 in ieder geval wel op. Hoe het ook was, het is Naomi opgevallen hoeveel Ruth heeft geraapt. De man bij wie zij zoveel heeft geraapt, dat mag gezegend worden. Er is eigenlijk in korte tijd heel wat veranderd bij Naomi.
Naomi lijkt een deel van haar bitterheid kwijt te zijn geraakt. Ruth komt binnen met zoveel aren, aren vol van hoop voor een nieuwe toekomst. Het lijkt wel alsof een dag vol verwachting aren rapen bij Naomi ook verandering uitwerkt en ze gaat weer tekenen van hoop zien. Het zal niet altijd zo zijn dat als we vol van God terugkomen en een ander staat daar niet voor open en heeft zijn hart echt in bitterheid gesloten, dat de hoop werkelijk bezit neemt van iemands hart, maar bij Naomi zien we wel dat haar ogen open zijn voor waar Ruth mee aankomt.
Haar vraag naar de plaats waar Ruth die dag gewerkt had is misschien nog deels nieuwsgierig, misschien gewoon belangstelling, want ze ziet echt wel hoeveel het is. Maar als Ruth dan zegt dat ze op de akker van Boaz is geweest, dan gaat het vlammetje van hoop ploteling branden bij Naomi. Want Boaz is een bloedverwant. Wij wisten dat al, omdat dit aan het begin van het hoofdstuk genoemd werd, maar Ruth wist nergens van. En op dat moment krijgt Naomi echt hoop. Er is namelijk nog een wet in Israël dat een weduwe zonder kinderen gelost moest worden. Kort gezegd betekende dit dat er bij deze weduwe kinderen zouden moeten komen, via een bleodverwant, maar op naam van de kinderen van haar overleden man. De kinderen uit dat huwelijk zouden dus kinderen zijn in de geslachtslijn van haar overleden man. Op deze manier zou een geslacht niet kunnen uitsterven en bleef de hoop op de Messias levend.
Naomi krijgt plotseling hoop omdat ineens niet alles hopeloos lijkt. Ruth is bij wijze van toeval op de akker van Boaz terecht gekomen en dan beseft Naomi: Er is nog uitkomst, want er is nog een bloedverwant. Naomi lijkt nog verder niet te weten hoe het verder moet, maar er is ook bij haar hoop.
Hoe het verder moet richting de komst van Jezus? Dat weten wij vaak niet, maar Hij is wel degene die hopeloosheid kan omzetten in hoop. En daarom is er maar één advies: blijf op de akker van Boaz. Of, in ons geval, blijf op de akker van Jezus, blijf dichtbij Hem. Dan zal er uiteindelijk hoop zijn die vervuld wordt.
Gebed: Jezus, ik wil heel dichtbij U blijven, in Uw nabijheid wil ik zijn. Hoe de hoop vervuld wordt weet ik niet precies, maar U bent mijn hoop en uiteindelijk zult U het doen!
