Thema: In verwachting
“En weer een ander deel viel in de goede aarde en gaf vrucht, het ene honderd-, het andere zestig-, en een ander dertigvoudig.” (Mattheüs 13:8)
We hebben de vorige keer gezien dat God verwachting heeft van Zijn Eigen volk Israël, maar ook dat het logisch is dat God verwachtingen van ons heeft. Buiten alle theologische discussies om is dat ook normaal dat een Schepper verwachting heeft van Zijn schepping. Het is nogal zinloos om iets te maken waar je niets van zou verwachten. En ondanks de gevolgen van Genesis 3, wil dat niet zeggen dat God ook niets meer kan verwachten.
Je kunt zeggen dat Gods verwachting een aanklacht is tegen ons die niets goeds voortbrengen, maar we doen wel degelijk ook goede dingen, ondanks de gevolgen van de zondeval. En daarnaast blijft God doorlopend verwachting uitspreken en ik denk dat je ook niet anders kunt concluderen dat die verwachting niet alleen terecht is, maar ook realistisch is.
Een gedeelte dat als eerste bij mij bovenkwam over de verwachtingen van God, was Mattheüs 13. Het gedeelte met al die Koninkrijksgelijkenissen. Denk maar even mee. De eerste gelijkenis die Jezus daar vertelt is de gelijkenis van de zaaier. Al eerder hebben we daarbij stilgestaan en toen vooral dat dit gaat over de akker van jouw leven, met steenachtige plaatsen, plaatsen waar het Woord wordt verstikt of waar het wordt geroofd of waar het goede grond is. Het draait uiteindelijk in deze gelijkenis (en in heel veel gelijkenissen van Jezus) om het resultaat. Het gaat om veel vruchtdragen.
Jezus spreekt in deze gelijkenis dus de verwachting van Zijn Vader uit dat wij veel vruchtdragen. Vruchtdragen is zijn als Jezus, als je dat even kort door de bocht wil duidelijk maken. De grote vraag is op welke manier dat jij kunt vruchtdragen. Op welke manier komt er op jouw levensakker veel vrucht? Of eigenlijk zou je moeten zeggen: Hoe komt er veel tarwegraan? Daarover zegt Jezus op een andere plaats, en Paulus herhaalt dat in 1 Korinthe 15, dat als het Tarwegraan in de aarde niet sterft, het geen vrucht zal dragen, maar als het sterft in de aarde dan zal het veel vruchtdragen.
Het is duidelijk dat Jezus het dan over Zichzelf heeft en dat Paulus daarop wijst in het grote hoofdstuk over de opstanding. Jezus sterft in de aarde, zodat er veel vrucht uit Hem zal voortkomen. Ook dat is dus weer verwachting van de Vader. De Vader weet dat als Jezus sterft, Hij ook vrucht zal dragen en dat Zijn leven in velen zal worden teruggevonden. Waar kom je dan op uit? Op niets anders dan dat de Vader in de hemel verwacht dat jij en ik vrucht zullen dragen en Jezus op aarde zullen laten zien.
Mag de Vader dat verwachten? Ja, natuurlijk. Dat mag Hij als Schepper, maar zeker ook als Vader die Zijn Zoon liet sterven in de aarde om in ons vrucht te verwachten. Dan kun je je nog afvragen of de Vader die vrucht ook kan verwachten? Ja, natuurlijk kan Hij dat verwachten want als het Tarwegraan sterft dan zal het vruchtdragen. Het is een logisch gevolg dat als de dood en opstanding van Jezus in jouw leven is gezaaid, dat je vrucht zult dragen. Dat gaat niet eens over wat jij kan of niet kan, maar door de opstandingskracht van Jezus zal het gebeuren. Het is wat Paulus zegt dat niet meer wij leven, maar Christus in ons. Daardoor zal Gods verwachting vervuld worden. En wij zullen veel vruchtdragen en ondanks dat het gebeurt, is het niet passief, maar actief omdat we steeds meer op Jezus willen gaan lijken.
Gebed: Heer, laat Uw leven in mij vrucht voortbrengen, zodat Uw verwachting in mij vorm zal krijgen.
