“Toen kloofde God de holte die er in Lechi is, en er kwam water uit. Hij dronk en daarop kwam zijn geest weer terug en leefde hij op. Daarom gaf hij hem de naam Bron van de roepende, die er tot op deze dag in Lechi is. En hij gaf leiding aan Israël in de dagen van de Filistijnen, twintig jaar lang.” (Richteren 15:19 en 20)
Simson heeft geroepen tot God. Dat was de eerste keer dat we zien dat Simson contact zocht met God. Dat blijft heel apart, als je dit tot je laat doordringen. Er was iets dat mij aan het denken zette bij het nadenken over het opmerkelijke leven van Simson. Een nazireeër was iemand die zichzelf toewijdde aan God. Dat was een keus van iemand zelf. Het nazireeërschap van Simson was een bijzondere soort. Simson heeft nooit een keus gemaakt, hij werd als nazireeër geboren. De gevolgen van iemands eigen keus zijn vaak dat iemand er echt voor wil gaan, op het moment dat iemand niet zelf een keus maakt, ligt dit vaak anders. Hoe zal dit voor Simson zijn geweest?
Het betekende nogal wat om toegewijd te moeten leven, ook als kind en puber. Wanneer heeft Simson voor het eerst de keus gemaakt om als nazireeër te willen leven? Heeft hij die keus wel ooit gemaakt? Het zijn vragen, waar de tekst geen antwoord op geeft, maar die wel bepalend zijn. Uiteindelijk komen we zijn naam wel tegen bij de geloofshelden in Hebreeën 11. Zou dit moment bij de put bij Lechi daar mee te maken hebben?
Ken je die momenten dat je God eigenlijk maar een bijrol had gegeven in je leven, maar toen je Hem ineens nodig had, dat je begon te roepen. Iets van hypocriet, zo’n gevoel van God alleen maar nodig hebben als het misgaat. En het onbegrijpelijke van God is dat Hij dan nog luistert ook. Kijk eens wat er bij Simson gebeurt.
God klooft, op het moment van het roepen van Simson, de rots en er komt water uit. Het lijkt wel wat op de situaties van Israël in de woestijn. God geeft water als het volk het er niet mee eens is hoe het gaat. En ook nu doet God wat Simson vraagt. En wat is dan het gevolg? Misschien in eerste instantie dat de geest van Simson opleeft. Okee, dat was ook wel nodig. Maar dat ene, bijna onbetekende zinnetje daarna: Simson gaf leiding aan Israël, twintig jaar.
Wat is dit voor een zin? Normaal staat die zin bij de richters aan het einde van hun leven, maar bij Simson staat deze er middenin. Er komt straks nog een periode uit zijn leven, maar nadat God hem verhoorde, lijkt hij zich toe te wijden aan God. Het blijven allemaal wat vage situaties, geen touw aan vast te knopen soms. Maar mag ik je vragen wat jij nodig hebt om je echt en oprecht toe te wijden aan God? Wat heb jij nodig, misschien wel van God, waardoor jij echt zegt: Ik ga helemaal leven voor mijn God? Misschien is het goed om vandaag daar eens mee bezig te zijn, samen met God. Zodat jij je vandaag opnieuw kunt toewijden, misschien wel voor het eerst met een duidelijk besluit.
Gebed: HEER, ik besluit om mijzelf aan U toe te wijden, vandaag beloof ik U dat ik mijn leven zal toewijden aan U en aan Uw Koninkrijk.
