“En zij waren voortdurend in de tempel, terwijl ze God loofden en dankten. Amen.” (Lukas 24:53)
Je kunt je voorstellen dat de discipelen aan de ene kant echt even heel ontsteld hebben gekeken dat Jezus naar de hemel ging. Het is toch ook niet voor te stellen. Als iemand overlijdt en je ziet hem wegglijden en je raakt hem kwijt, dat is al zo confronterend, maar Jezus gaat levend en zegenend bij hen vandaan en ze zien hem letterlijk wegglijden. En dan na de ontmoeting met de engelen gaan ze met grote blijdschap terug naar Jeruzalem. Maar wat je dan zou kunnen bedenken is dat er toch echt een keer een gat moet komen. Iets van het plotselinge bewust worden dat Jezus er niet meer is.
Dat dus niet! De discipelen waren helemaal niet verslagen en ze vielen helemaal niet in een gat. En misschien is de vraag voor vandaag wel even heel belangrijk hoe jij reageert als je God in de leven even niet ervaart? De discipelen hebben jarenlang, Jezus letterlijk ervaren en nu niet meer. En dat kan zomaar het gevoel geven dat je niet meer weet hoe het moet en hoe het zit.
Maar God niet ervaren in je leven betekent niet dat je hopeloos en moedeloos moet worden. Het betekent niet dat je dan je geloofsharp maar in de wilgen moet hangen, het betekent dat je de les van de discipelen moet leren volgen. Toen de discipelen terugkwamen in Jeruzalem gingen ze niet elkaar de put in praten. Ze gingen niet tegen elkaar zeggen hoe erg het toch was dat Jezus er niet meer was. Ze gingen naar Jeruzalem en gingen daar verwachten! Verwachten dat wat Jezus had toegezegd, maar wat zeker nog niet zichtbaar was. En daarbij wisten ze totaal niet waar ze op moesten rekenen.
Je kunt verwachtingen hebben als het over God in je leven gaat, maar het is maar de vraag of die verwachtingen echt kloppen. De discipelen zijn naar Jeruzalem gegaan en ze zijn niet eens heel direct aan het bidden en vragen geweest, ze zijn gaan loven en danken! Aanbidding en lofprijzing voor God in het geloof dat Hij zou doen wat Hij had beloofd. Ook als je het dus niet voelt en zelfs als het er op lijkt dat je eerder alles bent kwijtgeraakt en niets meer hebt. Juist dan je in verwachting uitstrekken naar wat God zal geven, ook als je er niets van ziet. En waarom zou je dan je daar naar uitstrekken? Heel eenvoudig, omdat God je heeft beloofd dat Hij je door Zijn Geest zal vervullen. Niet ene keer, niet soms, maar altijd en telkens weer!
De discipelen kregen daar tien dagen voor. En ze wisten niet wat ze konden verwacht, helemaal niet zelfs. En of God het jou vandaag opnieuw wil geven of over tien dagen of over welke tijd ook, weet ik niet, maar God zal je telkens opnieuw vervullen met Zijn Geest! En het moment is niet afhankelijk van wat jij voelt, maar is afhankelijk of jij je er in lofprijzing en aanbidding naar uitstrekt in het geloof dat God het zal doen!
Gebed: Heer, U zult mij vervullen met Uw Geest, op elk moment en telkens weer. Niet omdat ik daar bepalend in ben, maar omdat U het Zelf heeft gezegd. En daarom loof ik U en dank ik U en verlang ik naar meer van U.
