"Een psalm van David, voor de koorleider. HEERE, U doorgrond en kent mij." (Psalm 139:1)
Hoe is het met jouw aanbidding gesteld? Dat is een behoorlijke confronterende vraag. De vraag naar jouw aanbidding stel ik niet zo maar. Want aanbidding zorgt er voor dat je je echt op God richt. Aanbidding zorgt er voor dat je God groot maakt en waardoor je tot Hem nadert, als antwoord op Wie Hij is. En waar je dat doet, daar kom je ook in Gods tegenwoordigheid. Het was niet zomaar dat David zoveel lofpsalmen heeft geschreven waarin Hij het vooral heeft over hoe groot God is. En als jij in Gods tegenwoordigheid wil komen, is aanbidding om Wie Hij is van fundamenteel belang.
Maar waar begint dan die aanbidding? Dat begint maar op ene plaats, dat begint bij God en Wie Hij is. Niet eens over wat Hij geeft, maar aanbidding begint bij het wezen van God en niet bij Zijn daden. Aanbidding is daarmee dus ook niet afhankelijk van hoe jij je voelt en wat jij ontvangt, maar staat daar los van. Een psalm waar David God werkelijk groot maakt om Zijn wezen is psalm 139. Misschien is deze psalm wel mijn lievelingspsalm omdat er geen psalm is waarin meer duidelijk wordt hoe intens geliefd je bent bij God.
David begint deze psalm met een opmerkelijke zin. Veel mensen denken dat deze psalm een ernstig gebed is of God ons wil doorgronden, of Hij onze zonden wil aanwijzen en ons wil laten zien welke zonden Hij bij ons ziet, maar dit is absoluut niet wat David in deze psalm doet. Deze psalm is een lofzang op Gods grootheid. David begint niet angstig aan God te vragen naar zijn zonden, maar David begint te jubelen dat God hem doorgrondt. Dat er Iemand in het universum is die jou helemaal kent, echt kent, dat is voor David een wonder en een zegen.
God is zo groot, dat Hij je niet alleen heeft gemaakt, maar Hij kent je ook echt. Hij kent je zelfs nog beter dan dat jij jezelf kent. En dat is voor David een reden om te juichen en te jubelen. Hij kan niet anders dan dankbaar en blij zijn dat hij echt gekend is. Daar moet je gewoon eens over nadenken. Kun jij er blij om zijn dat er Iemand is bij jij echt helemaal gekend bent. Iemand bij wie je niet hoeft te bedenken: "wat zal Hij van mij vinden", omdat Hij gewoon alles al weet.
Dit is heel eng, als je bedenkt dat je niet verzoend zou zijn met God. Dan is het wel echt een risico, maar als je door Jezus verzoend bent met God en er niets meer tussen jou en God in staat, is er dan juist niet een reden om intens blij te zijn? God, Die jou echt, helemaal kent. Niets is voor Hem een verrassing, nergens kijkt Hij van op, maar niemand beter dan Hij weet ook wat jij nodig hebt. En als je daar over nadenkt, hoe groot is God dan in jouw leven. Sta de komende dag gewoon hier eens bij stil, zodat er iets van aanbidding begint te ontstaan in je hart.
Gebed: HEER, ik prijs en loof U, ik dank U en ik aanbidt U omdat ik door U gekend ben en dat U weet wat mij bezighoudt en wat ik nodig heb. Ik aanbid U.
