"Ja, onze rustbank is het groene loof." (Hooglied 1:16-17)
Wat is ze mooi en wat is Hij lief. Dat is eigenlijk de conclusie die we kunnen trekken uit de eerste ontmoeting. De liefde is wederzijds. Maar blijft het daar dan bij? Ergens beseffen we natuurlijk wel als twee mensen zo elkaar de liefde verklaren, dat het daar onmogelijk bij kan blijven. Want dan wil je toch ook echt samen zijn. En als je de laatste verzen van Hooglied 1 leest zou je bijna gaan denken dat ze samen in één huis zitten. Maar dan lezen we verkeerd. Het hele boek Hooglied laat geen ruimte open voor onbijbelse verbintenissen.
Wat duidelijk is, is dat ze samen in de natuur zijn. Je zou je kunnen afvragen waarom ze in de natuur zijn. Maar eigenlijk zou dit toch een onzinnige vraag zijn. En tegelijk als ik aan je vraag op welke manier jij je relatie met Jezus onderhoud, dan zul je niet de enige zijn die er even over na moet denken en misschien wel tot de conclusie moet komen dat er toch wel iets niet in orde is. Want als je echt verliefd bent op Jezus, als je echt van Hem houdt, dan... ja dan moet je toch wel gewoon intens naar Hem verlangen om bij Hem te zijn.
Het lijkt wel of wij het bijna normaal vinden dat we het niet makkelijk vinden om veel de omgang met Jezus te hebben. En dat terwijl we het een vreemde vraag zouden vinden als we vragen waarom twee geliefden in de natuur op een bankje zitten tussen het groene loof. Logisch toch, dat ze samen op een bankje zitten in de natuur. Ze willen gewoon van elkaar genieten. Elkaars liefde, elkaars aanwezigheid.
Heel normaal, als je zoveel van elkaar houdt. En nu wij... wat zijn onze plekjes waar we intens genieten van de liefde van Jezus en op welke plek mag Hij van ons genieten? Dat bankje, midden in de natuur, midden in Gods werkelijkheid, waar staat dàt bankje in jouw leven? Het is allemaal zo normaal dat we Jezus soms maar zo weinig zien, terwijl we wel de lijn trekken naar een liefdesrelatie. En misschien moet je je eens eerlijk afvragen waar de liefde is verkoeld.
Straks gaat er bij de bruid ook wat mis, maar als wij nu al zeggen dat we dat bankje in het groene loof niet geestelijk herkennen, dan is er wel iets mis. De huizen van deze twee geliefden zijn de cipressen en de ceders. Het is bijna wonen, het is niet even vluchtig, het is intens met elkaar omgaan. Misschien ook wel naar elkaar toegroeien in de liefde, tot de dag van de Bruiloft.
Zouden wij dat verlangen? Tijd van liefde om te groeien in de liefde van Jezus. Dat kan alleen maar als je tijd neemt voor elkaar. Tijd voor Jezus en Jezus die tijd krijgt om er voor jou te zijn. Tijd om echt elkaar in de ogen te kunnen kijken. Tijd, gewoon zoals twee verliefden op een bankje zitten en elkaar liefhebben en dat elkaar ook voortdurend vertellen.
Gebed: Mijn Liefste, misschien heeft U al vaak op dat bankje gezeten, maar was ik al zo vaak afwezig. Ik wil meer groeien in Uw liefde, ik wil meer verlangen naar U. En ik wil U de ruimte geven mij meer te leren kennen.
