"En het gebeurde na deze dingen dat God Abraham op de proef stelde. Hij zei tegen hem: Abraham! Hij zei: Zie, hier ben ik. Hij zei: Neem toch uw zoon, uw enige, die u liefhebt, Izak, ga naar het land Moria, en offer hem daar als brandoffer op een van de bergen die Ik u noemen zal." (Genesis 22:1 en 2)
Met alles wat wij weten, lijkt de geschiedenis van Abraham die zijn zoon Izak moet offeren niet zo moeilijk. Wij weten hoe het uiteindelijk afloopt en wat Gods bedoeling was. Wij weten dat Abraham zijn zoon uiteindelijk niet hoefde te offeren. Dat weten wij, maar dat wist Abraham niet. Als wij altijd weten wat uiteindelijk Gods bedoeling is met dingen die hij van ons vraagt, dan zou het allemaal helemaal niet zo moeilijk zijn. Maar Abraham wist het niet en gehoorzaamde toch. Er staat zelfs dat Abraham geloofde dat God bij machte zou zijn om zijn zoon uit de dood terug te geven. En dan moet je bedenken dat de zoon van het menselijke redeneren niet de erfgenaam mocht worden en dat hij nu de zoon van de belofte moet doden.
En wij weten hoe het afloopt, wij weten dat God uiteindelijk niet zover ging dat Izak moest sterven, maar dat Hij alleen wilde weten tot hoever Abraham van alles afstand kon doen. Hij wilde alleen weten in hoeverre Abraham alles, maar dan ook echt alles op het altaar wilde brengen. En niet dat wat hij zelf had verzameld, maar God wilde weten of hij zo op God vertrouwde dat zelfs de belofte van God op het altaar zou mogen. Ik heb hier al heel veel over nagedacht en ik vind het ongelofelijk heftig. Ik weet niet wat God jou heeft gegeven, wat Hij speciaal voor jou heeft bedoeld in je leven. Dat kan voor iedereen wat anders zijn, maar wat zou jij doen als God vraagt om dat op het altaar te leggen.
Hoe zou ik zelf reageren als God mij vraagt om mijn bediening terug te geven aan Hem? En ik denk dat God het ook zo echt bedoelt, ook al is dat niet Zijn plan, maar durf jij alles terug te geven aan Hem? Durf je zo te vertrouwen dat die dingen die jij hebt ontvangen van God om die terug te leggen op het altaar en te offeren voor Hem? Misschien is het bij jou ook wel je roeping om voor God te dienen, misschien is het bij jou je baan waarvan je weet dat God je daar op die plaats wil gebruiken, misschien is het die persoon die God je gaf om voor te zorgen, of je geld waarmee je al zoveel mensen hebt mogen helpen. Ben jij bereidt, ben ik bereid om het op het altaar als een offer neer te leggen en het los te laten?
Ik geloof dat als we dat doen, God ons pas echt kan gebruiken, want tot die tijd is het iets van ons, maar we moeten leren dat het iets is dat God heeft gegeven en dat van Hem is. En als wij ons dat toe-eigenen, dan kan God er niet mee doen wat nodig is.
Gebed: HEER, alles geef ik U, alles is ook van U en niet van mij, mijn bediening, mijn gaven, mijn verlangens voor U, ze zijn niet van mij, ze zijn van U. Ik leg alles op Uw altaar als een dankoffer voor U, zodat U mij echt kunt gebruiken voor Uw Koninkrijk.
