"Toen kwamen zij bij Mara. Zij konden echter het water uit Mara niet drinken, want het was bitter." (Exodus 15:22)
We zijn drie dagen verder in de geschiedenis, drie dagen nadat alle vrouwen hadden gedanst met Mirjam, drie dagen na, bijna uitzinnige, vreugde. En in die drie dagen leek het wel of God de grote Afwezige was. Niet in de wolk die voor hen uitging, maar wel in dat wat het meest noodzakelijk was: water. Ze waren al drie dagen in de woestijn en ze waren nog geen water tegengekomen. Misschien ook jou ervaring wel. Jezus zegt dat Hij het Levende Water is en dat we nooit dorst zullen hebben als we met Hem leven. Nou, soms heb je geestelijk net zoveel dorst als dit volk in de woestijn.
En er zijn momenten waarin je zoveel van Gods kracht en genade hebt ervaren, maar als we dan weer overgaan tot de orde van de dag. Als we gewoon weer verder moeten op onze woestijnreis op weg naar het Beloofde Land, dan blijkt de overvloed van God helemaal niet zo erg vanzelfsprekend. En zo was het volk al drie dagen geen water tegen gekomen. En waar het mopperen nog binnensmonds was begonnen, begon het volk pas echt boos te worden toen ze uiteindelijk water vonden, maar dat bitter bleek te zijn.
Ergens is dit zo herkenbaar. Dan wandel je met God en heb je heel veel gezien en ervaren van God, maar dan gaat alles weer zijn gewone gang en je probeert overal water voor je ziel vandaan te halen. En dan blijkt het ook nog eens niet te drinken te zijn. Bitter en helemaal geen vreugde. En de bitterheid werkt door tot in je ziel. Boos en teleurgesteld snik je het uit: Is dit God? Weet God dan niet dat ik naar echt Water verlang?
Mozes krijgt de opdracht van God, nadat het volk boos was geworden, om een stuk hout in het water te gooien. En op dat moment wordt het water te drinken. Wij kunnen bronnen zoeken om daar God in te vinden, maar je echte Water vind je alleen op de plaats waar het hout in contact is gekomen met het water. Daar vind je de echte vreugde. Wat wij nodig hebben om het water drinkbaar te maken is hetzelfde als Israël in de woestijn: hout. En dan niet zomaar een hout, maar het hout van het Kruis. Alleen dat hout maakt het leven te drinken. Meer niet. Zonder Jezus is alles bitter.
En het volk met Mozes? God is bezig om het volk op de proef te stellen met deze ervaringen. Het gaat ten diepste om God alleen. Wat geloven ze van God, welke hulp verwachten ze en op welke manier willen ze echt gehoorzamen aan God? Want ook na het Kruis van Jezus, blijkt telkens weer dat we naar God terug moeten om geestelijk Water te krijgen. En wandelen met God, dat is ook gaan in Zijn wegen, leven naar Zijn verlangen en de wil doen van God! En dan belooft God zelf dat er geen enkele ziekte die Egypte had meegemaakt, hun zal treffen.
Gebed: HEER, zonder Jezus, zonder Zijn kruis is mijn leven leeg en bitter. En als mijn leven bitter is, word ik verbitterd. Ik wil alleen met Jezus in mijn leven verder en ik wil altijd Uw wil doen.
