Ik liep buiten. En zag iets, wat misschien voor jullie allemaal al lang een uitgekauwd verhaal is, maar misschien ook wel niet. Ik wandel graag en liefst langeafstandswandelingen. Maar dat is natuurlijk qua tijd niet altijd zo makkelijk. Dus soms kies ik voor korte routes, zeker met de hond. Maar aan één soort routes heb ik echt een gruwelijke hekel: paaltjesroutes. Weet je waarom? Omdat ik altijd bij zulke routes, halverwege, midden in de bush-bush, er achterkom dat de paaltjes nergens meer te vinden zijn. Uiteindelijk heb ik dat probleem opgelost, en tegenwoordig loopt ik op GPS.

Maar goed, terug naar die paaltjesroutes. Weet je... Leven met God is soms net zo'n paaltjesroute. Natuurlijk is God altijd bij ons en natuurlijk zijn we nooit alleen. Maar toch, God laat ons vaak gewoon onze route lopen. We hebben van God geen broodkruimelspoor gekregen, we hebben van God geen touw langs heel onze levensweg gekregen dat we altijd vast kunnen houden. God geeft ons zoveel vrijheid, maar Hij laat ons ook echt op Hem vertrouwen. En dat is niet een touw langs heel je levensweg. Dat is meer een paaltjesroute. Hij heeft onze levensweg echt uitgezet, Hij heeft een magemooi plan voor ons leven, maar Hij laat ons wel van paaltje tot paaltje lopen. Weet je waarom? Omdat Hij ons vrijheid wil geven, maar ook omdat Hij ons wil leren op Hem te vertrouwen en te geloven dat Hij ons telkens het volgende paaltje geeft. 

We kunnen dus ook de paaltjesroute gewoon verlaten, maar dan missen we Gods plan voor ons leven wel. En uiteindelijk verdwaal je dan dus ook. Maar op de route is het soms wel spannend, want de paaltjes staan niet altijd op dezelfde afstand en soms lijkt het wel of er geen paaltje meer komt, maar dan liep je achteraf toch nog gewoon op de route, maar moest je gewoon blijven lopen waar je liep. 

Durf jij zo met God te wandelen? Hij naast je, jij in gesprek met Hem, maar terwijl Hij jou ook jouw route laat lopen en je telkens laat zien: Zie je wel, als je Mij vertrouwt, komt ook het volgende paaltje op je route.