Ik had een tijd dat ik telkens na liep te denken over postduiven en ik geloof dat God ons door dat beeld iets wil leren, maar het beeld bleef steeds nog maar een beetje vaag en ergens krijg je het beeld misschien niet helemaal pas, maar er zit wel een hele grote waarheid in dit beeld.
Een postduif werd vroeger gebruikt in bijvoorbeeld oorlogstijd. Maar een postduif kan eigenlijk maar één ding: terugvliegen naar waar hij vandaan kwam. Vaak werden postduiven door het leger meegenomen om liefdesbrieven terug te brengen naar de thuisbasis van de postduif. Liefdesbrieven vanaf de plaats waar ze losgelaten worden.

En ik geloof dat God vandaag tegen ons wil zeggen dat wij van die postduiven zijn. Telkens haalt Hij ons op en trekt Hij ons dicht aan Zijn hart en Hij vertelt ons hoeveel Hij van ons, maar ook van alle mensen op aarde houdt. Hij geeft ons telkens Zijn liefdesbrief mee, Hij stopt ons vol met een hele postvracht, om dat te gaan vertellen op de plaats waar onze thuisbasis is.

Dat begint dus al gewoon in je directe omgeving. Als een postduif werd losgelaten ging hij zo snel hij kon terug naar huis. Daar moest hij de brief brengen die onder zijn poten was bevestigd. Wij lijken soms wel te genieten van kerkvormen waar we helemaal niet meer terug hoeven te vliegen naar de plaatsen waar God ons wil gebruiken. We bouwen kerken vol met consumptieaanbod. Maar God haalt ons op zondag even op en door de week door ons in onze stille tijd dicht bij Hem te laten zijn, maar daarna zijn we geroepen om terug te vliegen waar onze thuisbasis is voor dit leven!

Twee dingen zijn belangrijk: Wil jij rustig bij God blijven zitten als Hij Zijn liefdesbrief aan jou bevestigt? Anders vlieg je terug zonder post. En ben jij bereidt om niet alleen maar te ontvangen, maar wil jij dienen en uitdelen?