Thema: Die naaste van je… - #dienaastevanje
“Daarom, aanvaard elkaar zoals ook Christus ons aanvaard heeft, tot heerlijkheid van God.” (Romeinen 15:7)
Zullen we deze keer ‘die naaste van je’ een keer echt betrekken op elkaar binnen de gemeente? De ervaring leert dat dan je naaste ook ineens wel eens een lastig thema kan worden, maar Paulus stuurt hier wel heel erg op aan. Misschien is het wel een Nederlands probleem, zou je denken. Wij zijn gespecialiseerd geworden om op elke straathoek een kerk te bouwen. Kerkelijke eenheid is in ons land vaak ver te zoeken. Maar wat nu als eenheid datgene is waardoor God Zijn zegen geeft? Denk maar even aan Psalm 133. Waar broederliefde is gebiedt de Heer Zijn zegen. En dan Paulus en zijn opmerkingen.
Aanvaard elkaar, stelt Paulus. En die zin staat ook niet bepaald op zichzelf. Daarvoor gebruikt Paulus een aantal keer het woord ‘eensgezind’. Zeker in het vijfde vers noemt Paulus dat ‘in overeenstemming met Jezus’. Eensgezind is dus niet een poging om allemaal hetzelfde te gaan denken en doen. Elkaar aanvaarden heeft daar dus ook niets mee te maken. Het hele stuk vanaf vers 5 tot en met vers 7 gaat erover dat jij je eigen rechten en vrijheden opgeeft, zoals ook Jezus dat heeft gedaan. En Paulus roept ons ertoe op om dat te doen vanwege het geweten van de ander.
Eensgezind elkaar aanvaarden binnen de gemeente van Christus geeft als het goed is juist ruimte aan elkaar. Als jij moeite hebt met een bepaalde manier van leven binnen de gemeente, zonder dat dit ingaat tegen Gods Woord, dan moet de ander jou daarin dus aanvaarden omdat jij moeite hebt met die dingen. Er zijn natuurlijk genoeg randzaken waar God niet echt iets over zegt. Wij vinden daar dan vaak wel weer iets van en hebben een stevige mening die we maar al te makkelijk verheffen tot absolute waarheid. Wat er dan gebeurt is wel te begrijpen. Dan gaat het vanzelf hard tegen hard.
Als je gaat terugkijken in de geschiedenis waar de meeste kerkscheuringen over zijn gegaan is het verbazingwekkend hoeveel scheuringen om bijzaken zijn gegaan. Het gaat niet over de kern van het geloof, maar al te vaak ontstaat de onenigheid over vormen. En ja, ik vind dat soms ook echt lastig. Ik houd ongelofelijk veel van muziek, maar ik kom ook nog steeds genoeg christenen tegen die met hun geweten niet overeenkomen om iets anders dan een psalm te zingen. Een deel van de lezers van ‘Tijd met God’ begrijpt precies hoe heftig de discussie dan ineens kan oplaaien, met als gevolg dat er niet meer met elkaar wordt gepraat.
Terug naar Paulus die er nog iets bij zegt. Dat aanvaarden moeten we doen zoals ook Christus ons heeft aanvaard. Daar moet je eens even over nadenken. Neem even de kennis die Jezus heeft vanuit de hemel en hoe het daar is. Ik denk dat er in de hemel heel veel vormen en stijlen op allerlei gebied zijn die veel ruimer zijn dan de onze. Uit angst hebben wij vaak regels gemaakt die God ons nooit heeft gegeven. Hoeveel geduld heeft Jezus dan met ons? Zou Jezus ook niet regelmatig denken: “Durf vrij te zijn?”, maar toch heeft Hij veel geduld met ons en aanvaard Hij ons in die bijzaken. Om even binnen de muziek te blijven (maar trek dit gerust maar veel breder), Jezus weet hoeveel Zijn Vader geniet van dansende kinderen van Hem, maar stel dat wij dansen uitleggen als iets dat vooral in de seculiere wereld normaal is. Geeft Jezus ons dan ook niet de ruimte daarvoor. Hij aanvaard ons daar waar wij nu zijn. Heel veel dingen in ons leven kosten tijd om daarin te groeien en Jezus sluit aan bij waar jij bent.
Op diezelfde manier geeft Paulus de opdracht om elkaar te aanvaarden. De sterkste moet dus aansluiten bij de zwakste. En dat is lastig genoeg, omdat je dan uiteindelijk omwille van je naaste jezelf moet verloochenen. Is het jou dat waard? Dan groei je in eensgezindheid en in aanvaarden en groeit de kerk van Jezus.
Gebed: Heer, leer mij mijn broer of zus in Christus aanvaarden, ook als ik dan een stap terug moet doen omdat de ander nog niet zover is.
