Thema: Veertigdagentijd 2020
"Jezus zei tegen hem: Voorwaar, Ik zeg u dat u in deze nacht, voordat de haan gekraaid zal hebben, Mij driemaal zult verloochenen." (Mattheüs 26:34)
De verloochening van Petrus, hoeveel preken zullen we door de jaren heen daar al niet eens over hebben gehoord. En dan altijd die vraag of jij je in Petrus herkent en of jij Jezus ook niet verloochent. Die vraag is natuurlijk wel terecht, maar ik krijg bij die vraag altijd dat beeld van Petrus die bij een kolenvuur zich staat te warmen en ineens de vraag krijgt of hij ook bij Jezus hoort. Eigenlijk is hij ineens in een levensbedreigende situatie terecht gekomen. En vanuit die situatie krijg jij dan de vraag over jou verloochenen van Jezus wat dan vaak uitkomt op het thema of je getuigt van Jezus. Maar of dat dan in vergelijk staat met de situatie van Petrus, is de vraag.
Nog zoiets is dat ik ook heel vaak de druk opgelegd voelde dat ik in elke situatie moest evangeliseren en als je dat niet doet ben je net als Petrus. En ik moet je zeggen dat ik voordat ik zeker was van mijn redding ik heel veel jaren evangelisatiewerk heb gedaan en ik vond dat ik nooit een moment mocht overslaan. Of dat altijd een goede houding is geweest heb ik mij later wel afgevraagd. Even concreet: Zoals Petrus Jezus verloochende was dat absoluut uniek. Zou er voor ons ook een unieke manier zijn waarop we Jezus verloochenen?
Als je bedenkt wat het betekent om Jezus te verloochenen, dan wordt dit misschien wel ineens veel duidelijker. Het zou zelfs wel eens zo kunnen zijn dat wij er niet eens een haan voor nodig hebben die kraait, omdat dat nog veel te lang duurt, voordat die kraait. Verloochenen is ontkennen van Jezus. Natuurlijk ontkennen wij Jezus niet, als gelovigen. Wat mij bezig blijft houden is de vraag of wij Jezus ook op een andere manier kunnen ontkennen? Een manier waar Jezus net zo verdrietig om wordt als bij Petrus.
Waar was Petrus nu eigenlijk bang voor? Waarschijnlijk was hij bang voor zijn leven en dat hem hetzelfde zou overkomen dan Jezus en ondanks dat hij dacht dat hij dit aankon, bleek als het echt spannend werd, dit toch niet zo te zijn. De diepere vraag is de vraag naar het vertrouwen. Het gaat niet alleen over de vraag of je voor Jezus uitkomt, maar het gaat nog veel meer om de vraag of je Hem echt durft te vertrouwen? Stel dat je dat niet durft, dan heeft Hij alles voor je gedaan en je twijfelt toch of dat genoeg is. Dan heeft Hij de weg naar de hemel gebaand en je blijft toch nog steeds gericht op het aardse wat je kunt verliezen.
Jezus verloochenen zoals Petrus kunnen wij helemaal niet vergelijken, houd die vraag maar dichterbij huis. Als ik nu om mij heen kijk en als ik af en toe ook even bij mijzelf naar binnenkijk, zie ik toch wel heel veel angst dat Jezus de controle kwijt zou raken en we hopen op de wetenschappers en artsen om de problemen in deze wereld op te lossen. Is dat juist niet onze vorm van verloochenen. Niet dat je hoopt dat artsen wijsheid genoeg hebben, dat is gegeven door God, maar de angst dat je niet echt durft te vertrouwen op Jezus en Zijn macht. Dat je juist nu niet voluit de hoop durft uit te delen die er alleen bij Jezus is. Niet alleen voor je eigen lijfsbehoud, maar ook voor die van anderen. Juist nu zeggen dat er boven al dit aardse uit, een Koning is Die tot alle dingen in staat is. Zijn wij Hem dan trouw of is dit onze manier van verloochenen. En nee, het gaat niet alleen over de woorden die je spreekt, maar in de eerste plaats om je hartsgesteldheid hierbij. Met heel mijn hart vertrouwen op Jezus en Zijn aanwezigheid, hoe het ook zal gaan.
Gebed: Heer, ik word niet bij een kolenvuur ondervraagd of ik U volg, maar U vraagt mij wel of ik U echt durf te vertrouwen en die vraag doet eigenlijk pijn, want ik wil het wel, maar durf het soms ook gewoon niet. Leer mij vertrouwen, altijd en over.
