"En aan een ander werkingen van krachten, en aan een ander profetie, en aan een ander het onderscheiden van geesten, en aan een ander allerlei talen, en aan een ander uitleg van talen." (1 Korinthe 12:10)
Waar het lijkt dat de grote zichtbare gaven van de Geest op de voorgrond staan, is er toch ook echt een gave die volgens Paulus de belangrijkste is. En door de tijd heen heb ik heel vaak ervaren dat de gave van profetie misschien wel krachtiger is dan de andere gaven. Natuurlijk wil ik mij heel graag uitstrekken naar Gods genezende ingrijpen in levens van mensen, maar stel je voor dat iemand geneest van een verlamming en hij kan daardoor gewoon elke vrijdag naar de kroeg, drinkt gemiddeld veel te veel en vergooid zijn leven? Wat heb je dan aan wonderlijk ingrijpen van God?
Als God niet groter wordt en de macht van Jezus niet zichtbaar wordt is het absoluut zinloos. Dan schiet het zijn doel voorbij, dat is zeker. Dat risico is altijd aanwezig bij zichtbare wonderen. Dat is ook eerlijk om dat te zeggen, hoe graag ik dit avontuur met God ook aanga. Jezus had vijf broden en twee vissen verdeeld over duizenden mensen, maar later blijkt dat ze wel het wonder hadden gezien, maar niet de bovennatuurlijke kracht van Jezus. Het had Jezus, als Gods Zoon niet groter gemaakt. En dat is een risico dat God aangaat als Hij een wonder doet!
Het valt op dat Paulus de wonderen zeker serieus neemt en ze misschien als een normale zaak bij het Evangelie ziet, maar als het over profetie gaat, wordt het behoorlijk wat serieuzer. Plotseling blijkt dit bij Paulus er echt toe te doen. Lees ook hoofdstuk 14 er nog maar even over na. En mijn ervaring in het avontuur met God is dat profetie heel persoonlijk is en je daarmee soms zo dichtbij mensen mag komen dat je besef dat het echt dichtbij iemands hart komt.
Profetie zijn woorden van God die je over het leven van iemand mag uitspreken. Het raakt ook hier wel vaak weer aan woorden van kennis en wijsheid, maar het gaat vaak veel dieper door op het leven van iemand. Vaak maakt het voor de ontvanger dingen duidelijk of maakt het later dingen duidelijk. Ik heb heel vaak voor iemand een woord gehad dat ik dacht: het slaat nergens op, moet ik dit echt zeggen? En heel vaak was het woord dat ik had precies raak. Samen met mijn dochter was er een moment dat ik op mijn hart had om tegen een jong echtpaar iets te zeggen over Gods verlangen met hen dat zij iets met kinderen of tieners zouden mogen doen. Dat voelt zo wankel om zo’n woord van profetie uit te spreken. En ik weet het, de ontvangen zal het moeten toetsen of het van God is en dat geeft echt wel rust.
Ik bracht het woord dat ik op mijn hart had, gewoon in een gebed van zegening. Na drie zinnen was de vrouw van het stel helemaal in tranen en ik begreep het niet. Ik zei niets bijzonders, naar mijn gevoel. Dus ik vroeg, nogal verdwaasd wat er was. Ze zegt: “Je bent de vierde in twee weken en je kent mij niet eens.” Profetie is soms ook gewoon een optelsom van ‘toevallige’ uitspraken van gelovigen om je heen. En met dat ik terugloop zegt mijn dochter: “Pap, ik denk dat ik ook een woord voor hen heb, maar u bent net al met hen wezen praten.” Ik heb gezegd dat ze zich niet moest laten weerhouden en gewoon doen wat ze op haar hart had. Ze sprak een zegen uit over het kind dat ze zouden krijgen. Alleen, helemaal niemand wist dat ze zwanger was. Ze was niet drie weken zwanger.
Profetie maakt dat je woorden van zegen uitspreekt over levens en situaties van mensen. Profetie is niet altijd leuk, zeker niet. Soms zijn het ook woorden die je liever niet zou horen, maar profetie is een van de meest gebruikte manieren van God hoe Hij heel concreet spreekt. Durf ook deze gedachten daarom uit te spreken.
Gebed: Heer, profetie voelt voor mij vaak heel vaag, maar ik merk zo vaak dat ze voor de ontvanger helemaal niet vaag zijn. Daar is het vaak een woord op het juiste moment. En hoe meer ik dat besef, hoe meer ik wil luisteren en doorgeven.
