"En zij plaatsten het altaar op zijn fundament, hoewel er verschrikking over hen was vanwege de volken van de landen rondom. Zij brachten daarop brandoffers voor de HEERE, brandoffers voor de ochtend en voor de avond." (Ezra 3:3)
Het eerste waar de Israëlieten mee beginnen is het terugzetten van het altaar. Ze beseffen dat de verzoening en de hele dienst van verzoening het eerste is dat weer functioneel moet zijn. Opmerkelijk dat er dus al zeventig jaar geen verzoening gedaan was volgens de regels van God Zelf. Israël was niet alleen in ballingschap, maar God was ook helemaal buiten beeld. Tijdens de jaren van ballingschap, was er geen offercultus en was er helemaal niets meer. Het volk was de weg richting God ook helemaal kwijtgeraakt. Sterker nog, er werd ook geen verzoening meer gedaan.
Nu was het offer natuurlijk niet de echte verzoening, want de offers wezen op Jezus. Toch stond dat wat God had ingesteld voor Zijn eigen volk helemaal stil. Het lijkt wel dat de relatie met God het eerste was wat ze kwijtraakten. Maar toen ze weer terug mochten, was dat het eerste dat hersteld werd. De offers waren fundamenteel voor hen.
In de tijd van het Oude Testament waren de offers slechts een deel van alles. Nieuw Testamentisch is ons offer niet meer een gedeelte, maar wij beseffen dat wij slechts alles kunnen geven. Niets is van onszelf, wij zijn van Christus en daarmee is ons totale leven een offer voor Hem. Maar wat gebeurt er als ze beginnen met offeren aan de levende God? Dan is de eerste opstand vanuit de omliggende volken een feit. Het zijn zelfs verschrikkingen. En ondanks dat, gaven ze toch alles! Ze beginnen zelfs het Loofhuttenfeest te vieren. Iedereen er omheen ziet hoe ze God dienen, zelfs als dat op spot en verachting komt te staan. En dat doen ze niet elk in hun eigen huis, maar het is een eenparig getuigenis, zelfs als er verschrikkingen mee gemoeid zijn. En zelfs dan blijven ze er gewoon mee doorgaan.
Durven wij elkaar de vraag te stellen of het offer van ons leven echt het eerste is wat we God geven? Onze beschikbaarheid voor Hem? En dat op een zichtbare manier? Want zou bouwen we aan Gods huis en aan het lichaam van Christus. En mag ons dat ook echt wat kosten? Willen wij de spot en de verachting eventueel verdragen? Durven wij nog anders te zijn dan de omliggende volken? Durven wij echt te leven voor God? Dat maakt echt een verschil in deze wereld. Soms hoor ik mensen dan reageren dat ze van alles moeten, maar zo is het niet. We dienen geen God waarbij we van alles moeten doen, maar als we geloven dat God ons, als Zijn kinderen intens liefheeft, dat jij Zijn geliefde kind bent door het geloof, dan is een reactie van het offer van je leven toch geen vreemde reactie? Het is slechts het antwoord op wat Hij deed voor jou. Dan gaan we offeren en feestvieren voor Hem, want Hij heeft ons vrijgekocht en Hij heeft ons met Hem verzoend. Het antwoord is dan net als bij de Israëlieten: hoe de verschrikkingen ook zijn, wij zullen offeren.
Gebed: HEER, leer mij echt alles wat ik heb beschikbaar stellen voor U, als mijn offer, zelfs als er tegenstand komt.
