"Zie, zo zal zeker de man gezegend worden die de HEERE vreest." (Psalm 128:4)
Er zijn ook wel eens wat gedeelten uit de Bijbel die er voor zorgen dat je soms met wat kromme tenen kunt zitten. En zo zijn er ook gedeelten die, als je daar wat over durft te zeggen, er altijd mensen als een bosje vlooien opspringen. Je zou kunnen zeggen dat dit ook bij Psalm 128 zo is. Als je even oppervlakkig naar deze psalm kijkt, dan weet je, misschien zo uit je hoofd: 'Psalm 128 is de gezinspsalm'. En dat is hij ook, maar opmerkelijk is dat deze psalm vooral een mannenpsalm is.
Misschien moet ik de vrouwen onder ons nu even wat teleurstellen en zeggen: God geeft de mannen in het huwelijk een bijzondere en verantwoordelijke taak. De zegen in het gezin is afhankelijk van de man. Is dit niet eerlijk, klopt dit niet en maakt dit van vrouwen, mindere wezens? Sommigen hebben het inderdaad zover doorgeredeneerd. Alsof een vrouw slechts de bijzaak is in het huwelijk. Maar dat bedoelt deze psalm niet te zeggen.
Maar wat wel duidelijk is, door de hele Bijbel heen, dat waar mannen het laten afweten, ze ook verantwoordelijk worden gehouden voor hun hele gezin. Zelfs als vrouwen afgoden dienen, hadden de mannen moeten ingrijpen. God houdt altijd afrekening met de man in het gezin. Dat heeft ons mannen echt wat te zeggen. Daarmee betekent het niet dat de vrouwen geen rol hierin hebben, maar de man die de HEER vreest, zal Gods zegen in Zijn gezin ontvangen. Als de zegen ontbreekt, zouden we echt wel eens wat meer mogen kijken naar onze relatie met God in ons leven, als man.
En eerlijk gezegd, klaagt dit ook mijzelf maar al te vaak aan. De pelgrim uit deze psalm begint met 'een ieder die de HEERE vreest'. Dat lijkt nog wel over iedereen te gaan, maar als je doorleest dan kom je er wel achter dat het hier over de mannen gaat. Want in vers 3 wordt duidelijk dat de aanspraak tegen de mannen was omdat de tekst daar verder gaat met 'uw vrouw'.
Mannen die niet wandelen in de vreze van de HEER zijn een gevaar voor hun gezin. God heeft de man aangesteld als degene die de geestelijke eindverantwoordelijkheid draagt voor zijn gezin. En dat begint bij zijn persoonlijke relatie met God. En waar die relatie is er, daar zal God ook een rijke zegen geven. Wij als mannen moeten de HEERE vrezen en daardoor zullen onze vrouwen vruchtbaar zijn. Die vruchtbaarheid mag je best breed vertalen, dat gaat niet alleen over kinderen krijgen, maar over een vruchtbaar leven. En ook onze kinderen zullen als jonge olijfbomen zijn.
Betekent dit dat er nooit wat misgaat, kinderen nooit meer afhaken? Nee, we blijven ook leven in een gebroken wereld, maar de basis van de zegen van de HEERE in je gezin ligt hierin dat de mannen leven in de vreze van de HEER. Dan zul je persoonlijk en in je gezin gezegend worden! Is dat minderwaardig voor vrouwen? Of is het een hele zware verantwoordelijkheid voor de mannen? Zo zwaar dat de vrouwen misschien wel mogen zeggen: Dank U HEER, dat U geestelijk door mijn man voor mij laat zorgen.
Gebed: HEER, wat een verantwoordelijkheid! Mijn geloofsleven bepaalt de zegen voor mijn gezin! Ik wil U dienen en daarmee ook mijn gezin onder Uw zegen laten zijn.
