Missionair-zijn is een term die menig pen al in beweging heeft doen komen. En ook de gevestigde kerken blijven op zoek naar de manier om missionair te kunnen zijn. Toch blijkt in de praktijk dat zelfs als de gemeente oog zou hebben voor de naaste, dat nog geen 40% bereikt kan worden met het Evangelie. En daarbij is menig poging om iemand in aanraking met het Evangelie te brengen gedoemd te mislukken.

Actief trekt menig kerk er op uit, terwijl een ander kiest voor relatie-evangelisatie. Men zoekt de relatie met de naaste om hem of haar het Evangelie te kunnen brengen. En we mogen blij zijn dat er iets gebeurt. Maar alle pogingen ten spijt, lijkt het onbegonnen werk. En waar het wel lukt, blijkt een leven te zijn dat verder gaat dan vergeving alleen.

Het is de vraag of dat we wel missionair moeten zijn. Is dit eigenlijk wel de oplossing? Want de vraag is wat de buurman ziet en niet wat de buurman hoort. Het lijkt dus wel of er iets anders aan de hand is waardoor erg geen verandering te bereiken lijkt. Misschien ligt het in eerste instantie helemaal niet aan alle vormen die we er op loslaten, maar ligt de oorzaak een stap eerder in het proces. Wellicht is het beter om eerst na te denken wat we eigenlijk overdragen. Natuurlijk zullen we, als we bijbelgetrouw evangeliseren, de boodschap van vergeving en genade overbrengen. Zo hoort het toch immers? Maar dan is het de vraag of onze buurman daar eigenlijk wel op zit te wachten en de tweede vraag is of we die boodschap werkelijk overbrengen. Voor ons gevoel doen we dat in theorie (of lees: theologisch) wel, maar komt die boodschap ook over. En daarbij is het de vraag of dat ook de werkelijke boodschap is die Jezus ons wil laten verkondigen in een wereld die niet veel meer weg heeft van het leven in het paradijs. 

Zijn we eigenlijk wel een christendom dat werkelijk uitstraalt wat het moet uitstralen. Misschien mag ik je de vraag stellen waar het in het geloof om gaat? De kans is groot dat je zegt: het gaat erom dat Jezus aan het kruis is gestorven voor mijn zonden. En dat Evangelie mogen wij doorgeven. Maar dan is het de vraag of dit eigenlijk wel juist is. Op het moment dat dit het enige is waar wij als gelovigen ons echt mee bezighouden, dan zou dat wel eens de reden kunnen zijn waardoor de boodschap van de Bijbel ook werkelijk niet landt in onze maatschappij. Eigenlijk is dit een Evangelie dat puur juridisch is. Er is schuld, daar is verzoening voor nodig, daarom kwam Jezus en als je dat gelooft, is je schuld betaald en is het goed. Eigenlijk is dat de boodschap die we in menig kerk elke zondag horen. 

Ik zeg je: als dit zo is, dan ben je slechts een zuigeling in de genade. Dan gebruik je nog slechts en alleen melk en ben je nog niet bezig om vast voedsel te leren eten. En wat laat dat zien aan onze naaste? Niet veel meer dan een theorie, die erg makkelijk doorslaat in een geloof dat bestaat uit heel wat regels. En als je zo leeft en elke zondag bezig bent met de vergeving van je zonden, bestaat de kans dat je ook altijd weer denkt dat het niets met je is en ook nooit wat zal worden. En daaruit bestaat de kans dat je telkens denkt dat je opnieuw moet voldoen. Je blijft dan bezig met een soort oorlog tegen je zonden, waarin je telkens weer lijkt te verliezen. Maar is dat werkelijk de boodschap van Gods Koninkrijk? Is dat werkelijk de boodschap van het Evangelie? En is dat werkelijk wat onze buurman jaloers moet maken? Ik zeg je: dan zal het ook nooit lukken… 

Een paar jaar geleden bepaalde de Heer me heel nadrukkelijk bij een gedeelte uit Exodus. Hij roept dat Mozes om Zijn volk uit Egypte te gaan brengen naar het beloofde land. De slavernij in Egypte was zwaar voor het volk van God. Israël bezweek bijna onder de loodzware slavenarbeid. En hoe waren ze onder die slavenarbeid gekomen? Wel, Jozef had in Egypte voor eten gezorgd en daardoor waren zijn broers en daarna ook zijn vader bij hem in Egypte gaan wonen. Ondertussen waren er vele jaren voorbij gegaan. Jozef was ondertussen gestorven en ook de Farao van Egypte was gestorven en zijn opvolger was gekomen. Ondertussen was het volk van Israël alleen maar groter en groter geworden. En voor de nieuwe Farao waren er maar twee manieren om dat volk klein te houden: zorgen dat er geen jongetjes geboren werden en het volk zo bezig houden met slavernij dat ze nergens anders meer mee bezig konden zijn. Dat eerste lukte hem niet, maar het tweede wel. En wat gebeurde er: het volk werd wel sterk, maar ze konden met hun kracht niets dan alleen bukken onder slavernij. 

Het was of God mij toen liet zien: zo is het in de kerk ook nu nog steeds. De duivel wil echt niet dat de kerk zal groeien. En nieuwe kinderen worden er wel geboren in de kerk, maar als hij de kerk bezighoudt met slavernij zal de kerk niet groeien. En hoe hij dat dan doet? Net als bij dat volk Israël. Dat volk wist wel dat het Gods volk was, maar daar konden ze niets mee. En nu is dat in de kerk nog steeds niet anders. Ik kom gelovigen genoeg tegen die wel weten dat Jezus voor hun zonden is gestorven. Ze weten wel dat ze Gods kind mogen zijn (en zelfs daar wordt nog erg veel aan getwijfeld), maar verder komt het niet. Met andere woorden: ze zijn wel opnieuw geboren, maar ze komen niet verder dan zuigeling te zijn. 

En wat weet een zuigeling van de wereld? Wat weet een zuigeling van zijn vader en moeder? Wat weet een zuigeling hoe hij moet leven? Hoe weet hij dat hij moet eten en hoe hij er aan moet komen? Hoe kan hij voor iemand anders iets betekenen? Dat kan allemaal niet. Hij is alleen bezig om dat minimale basisvoedsel binnen te krijgen. Hij is alleen bezig om melk te krijgen. Meer kan hij nog niet. En als we die melk vergelijken met het minimale geestelijke voedsel dat God te bieden heeft, dan is dit vergeving van zonden. Maar waar zegt God in Zijn Woord dat dit het hele Evangelie is? Waar zegt God dat dit genoeg is? En hoe kan iemand die alleen weet van vergeving, zijn buurman iets vertellen waar zijn buurman iets aan heeft? 

We zitten hier eigenlijk bij de kern van het probleem. Baby’s zijn niet in staat om iets door te geven, ze kunnen ten diepste alleen ontvangen. Het is ook niet voor niets dat de discipelen pas de wereld in mogen als ze onderwijs gekregen hebben over Gods Koninkrijk. En het is ook niet vreemd dat als Jezus naar de hemel is gegaan dat ze nog niet verder mogen met het werk in Gods Koninkrijk. Ze moesten eerst wachten tot ze aangedaan waren met kracht uit de hoogte. Ze moesten wachten op de Heilige Geest in hun leven. Er moest nog iets gebeuren, ze moesten eerst nog tot volwassenheid doorgroeien. Dat was namelijk nog helemaal niet gebeurd. Tot onderaan het kruis begrepen ze er niets van. Nog erger: op de opstandingsmorgen snapten ze het nog niet en toen ze uiteindelijk Jezus als de Opgestane zagen, werden ze nog bang ook. 

Zolang we als kerk alleen bezig blijven met de boodschap van zonde en vergeving, maar de gelovigen niet meer onderwijs geven, dan hebben we als kerk ook geen mogelijkheid om iets uit te dragen. Dan bestaat de kans dat alles gaat bestaan uit regels, eenvoudigweg omdat baby’s nog niets weten van relatie. 

Toen God mij de geschiedenis van Mozes liet zien, zei Hij tegen mij: Theo, dat is waar het nu om moet gaan in deze tijd. God wil dat de kerk loskomt uit de slavernij en dat de kerk in Nederland gaat wandelen in haar bestemming. Eigenlijk begrijp je niet dat Israël daar in Egypte niet gewoon opstond en tegen Farao zei: Beste Farao, ik weet niet of je het begrijpt, maar wij zijn Gods volk en dat is een Koninklijk volk. Dat is een volk dat vrij hoort te zijn en in relatie met hun Koning moet leven. 

Eigenlijk was dat wel de werkelijkheid. En eigenlijk is dat nu niet anders. Maar eigenlijk is dat ook wat nu nodig is. De gelovige, Gods volk nu, moet verder komen dan de slavernij. Het wordt tijd dat baby’s volwassen mannen en vrouwen in het geloof worden. Het wordt tijd dat Gods volk loskomt uit allerlei vormen en tradities en loskomt uit de gedachte dat het alleen om vergeving van zonden gaat, met het wettische leven dat er vaak bij komt. Het wordt tijd dat Gods volk nu tot het besef komt dat er meer is dan alleen vergeving en de strijd tegen telkens weer zonden. Het onderwijs om van baby door te groeien naar volwassenheid is dringend noodzakelijk. 

In de traditionele kerken wordt wel over het wonder van de omwisseling gesproken, maar spreken we dan werkelijk over de volledige omwisseling, of doen we dat maar ten dele? Is het voor de gelovige eigenlijk wel de praktijk van elke dag om steeds meer en meer op te staan in een nieuw leven? Ja, we hebben het wel over afsterven van de oude mens en opstanding van de nieuwe mens. Maar is dit werkelijk de praktijk? Ik waag dit te betwijfelen. Als we alleen bezig zijn met bekering, met alleen vergeving en niet verder komen, dan gaat het fundamenteel niet goed. Het wonder van de omwisseling aan het kruis gaat namelijk veel verder. 

Als wij zeggen dat God, door het geloof in Jezus, als Hij de gelovige aanziet, niet de gelovige ziet, maar Zijn eigen Zoon, dan betekent het als de omwisseling echt compleet is, dat als God naar het kruis kijkt naar Jezus dat Hij daar de gelovige ziet. Als Hij ons ziet, ziet Hij Jezus, zonder zonden, dan ziet Hij geen zonden meer in de gelovige, maar aan het kruis ziet Hij de gelovige dood hangen. De straf gedragen. Maar de boodschap die erbij hoort is wel dat we dan ook voor de zonde dood zijn. Maar is dat werkelijk de praktijk, of komen we niet verder te zeggen dat er aan het kruis is betaald. 

De waarheid van Gods Woord is namelijk dat God daar niet alleen liet betalen, maar dat Hij daar ook ons liet sterven om met Jezus ons ook op te laten staan in een nieuw leven, zodat Hij met die nieuwe mens ook werkelijk een relatie zou aangaan. En waar dit onderwijs ontbreekt, gaat het fundamenteel fout. Als dit ontbreekt zal een baby altijd een baby blijven. Paulus zegt in Romeinen 6 dat als we dood voor de zonden zijn, dat we de leden van ons lichaam ook niet meer ten dienste van de zonde mogen stellen, maar moeten gebruiken tot de dienst van de gerechtigheid. Maar om zover te komen is er onderwijs nodig waarin de gelovige vanuit de melk van de vergeving gaat doorgroeien in geloof. Zodat de relatie met God de praktijk wordt en waar zonden zullen wijken omdat die geen aanspraak maar mogen maken op de gelovige. De gelovige is namelijk niet een vleselijke mens (die is verkocht onder de zonde), maar een geestelijke mens. God wil door de vergeving, door de nieuwe geboorte heen die vleselijke, zondige mens laten sterven, zodat de levende en geestelijke mens zal opstaan. En die geestelijke mens moet opgroeien tot een volwassen man of vrouw in het geloof. En voor die mens liggen de geestelijke gaven ter beschikking om werkelijk te leven in de relatie met God zodat daar doorheen het volle Evangelie zichtbaar mag worden. En het volle Evangelie is het Evangelie van Gods Koninkrijk. De gelovige die doorgroeit tot volwassenheid is een gelovige waardoor het Koninkrijk zichtbaar wordt. 

En dat stopt niet alleen bij de vergeving. Ja, dat hoort erbij. Maar in Gods Koninkrijk is ook de overwinning over de duivel en daar zal ook geen ziekte meer zijn. Maar dat Koninkrijk is ook een geestelijk Koninkrijk waarin God in Geest en Waarheid aanbeden zal worden. 

Daar zullen nu al tekenen van te zien zijn. Wanneer krijgt onze buurman nu echt iets mee van het Evangelie? Als we dit leven als volwassen gelovigen. Dan wordt er iets zichtbaar van het werkelijke Evangelie. En wat is dan nodig? Dat de prediking in de kerken niet vooral gericht is op bekering, maar veel meer gericht is op de opbouw van het geloof, op de groei in het geloof en in de Geest. Dan krijgt het Evangelie kracht en anders niet. 

Er zijn Mozessen nodig in de kerk die Gods volk meenemen uit de slavernij, meenemen op weg naar het beloofde land. Baby’s mogen opgroeien tot volwassenen in het geloof. Gods Naam ter eer en tot zegen van heel deze wereld!