Thema: Op pad met Paulus

“Maar Paulus zei tegen hen: Zij hebben ons, die Romeinen zijn, onveroordeeld in het openbaar gegeseld en in de gevangenis geworpen en werpen zij ons daar nu onopgemerkt uit? Zo gaat dat niet! Laten zij zelf komen en ons uitgeleide doen.” (Handelingen 16:37)

Is het zo dat je als christen altijd de onderste weg moet gaan? Die vraag kan zomaar wel eens opkomen. Je moet toch altijd de minste zijn? In veel gevallen kun je je daar wel iets bij voorstellen. Zeker bij van die onbenullige discussies, waarom zou je het op het scherpst van de snede willen uitvechten? Toch is het maar de vraag of dit dan betekent dat je altijd maar over je moet laten lopen.

Nu is over je laten lopen ook wel een lastig begrip. Als je dit doet omdat je eigenlijk op dat moment niet durft op te staan en je laat je dit overkomen, is het wat anders als dat je er bewust voor kiest om iets te laten gebeuren. Een van de meest opmerkelijke situaties uit de avonturen van Paulus is toch wel het vervolg van hun opsluiting in Filippi. Sterker nog, je zou je bijna gaan afvragen of Paulus en Silas daar nu wel echt de juiste beslissing nemen. Nemen ze misschien niet zelfs een risico dat er een procedure tegen hen zal worden gestart met als gevolg dat ze alsnog in de gevangenis terecht zouden komen?

Het verhaal begon de vorige keer al, nadat Paulus en Silas gebeden en gezongen hadden in de gevangenis en de deuren van de gevangenis waren opengegaan. Het verhaal over die cipier en de genadevolle manier van handelen van Paulus en Silas was de ene kant van het verhaal. Die cipier neemt uit dankbaarheid Paulus en Silas mee naar huis en wast daar hun wonden. Dat is al bijzonder op zichzelf, want daarmee bracht hij wel zijn eigen leven in gevaar. De gevangenen zijn dan niet alleen gevlucht, maar ook nog door hem geholpen. Uiteindelijk komt deze cipier tot geloof en wordt gedoopt. En wat is dan het gevolg? Het moet toch bijna wel zo zijn dat de leiders uit de stad het verhaal horen van een aardbeving in de gevangenis?

Kennelijk heeft God hier zo voor gezorgd dat dit allemaal niet gebeurt. De leiders komen niet kijken bij de gevangenis, maar zij geven de cipier alleen de opdracht om de gevangenen vrij te laten. Daarmee is de cipier gered. God beschermt hier op een bijzondere manier. Alleen dan gaat dat Paulus te ver. Ze zijn gegeseld, in elkaar geslagen en in de gevangenis gegooid zonder een normaal proces. Maar je zou toch zeggen: “Laat ze maar en maak dat je wegkomt”. En dat doet Paulus nu juist niet. Hij gaat verhaal halen omdat hij in zijn recht staat. Een Romeinsstaatsburger mocht niet zonder proces in de gevangenis worden gegooid en dat was wel gebeurd. Je kunt nu zeggen: “Je moet de minste zijn, wees blij dat je weer vrij bent”. Je kunt hier ook je recht halen en kennelijk is dat helemaal niet vreemd. En door alles heen merk je ook niet dat God het hier niet mee eens zou zijn.

Paulus eist het recht op. Onrecht is voor hem niet bestaanbaar. Natuurlijk weet hij heel goed dat hij gelijk heeft. En vast en zeker, als die leiders in de stad gewoon naar hem toegekomen waren en hem gewoon hadden verteld wat er mis was gegaan, dan hadden ook zij het Evangelie te horen gekregen, maar nu doen ze net alsof er niets gebeurd is. En ik geloof dat dit ook een voorbeeld is dat je niet al het onrecht over je heen hoeft te laten komen. Er is een wet, en ook christenen hebben die wet aan hun kant waar dat nodig is. En soms accepteren we veel te makkelijk dat ons van alles aangedaan mag worden. En dit is geen opstand tegen een regering, maar wel gewoon het recht dat je hebt ter sprake brengen. We hoeven ons niet passief in een hoek te laten drukken, maar ook wij mogen opstaan tegen het onrecht dat ons is aangedaan.

Gebed: Heer, het is niet heel eenvoudig om goed onderscheid te maken over waar we wel en waar we niet aanspraak mogen maken op het recht, maar leer ons wel dat we niet altijd alles over ons heen hoeven te laten komen.