Leven na Pasen in gebrokenheid (II)

"En evenzo komt de Geest onze zwakheden te hulp, want wij weten niet wat wij bidden zullen zoals het behoort. De Geest Zelf echter pleit voor ons met onuitsprekelijke verzuchtingen." (Romeinen 8:26)

Al het lijden dat er nu nog steeds is, dat klopt niet. Dat zeiden we vorige keer al. Het is nooit Gods bedoeling geweest dat wij zouden lijden. Het lijden is ook niet Gods schuld. Dat zeggen mensen nog wel eens. Er zijn twee uitspraken waar ik mij behoorlijk over kan opwinden. De ene kant de opmerking 'het word je niet door mensen aangedaan'. Daarmee wordt vaak bedoeld dat het van God komt. Dat is nog maar de vraag. Dan leggen we het bij God neer, terwijl wij zelf als mensheid onder de vloek van de gevolgen van de zonden terecht zijn gekomen. En de andere kant zijn mensen die niets met God zeggen te hebben, maar die wel om het hardst roepen: "Waarom greep God niet in" of "Waarom liet God dit gebeuren". Als je dan niets met God hebt, waarom geef je Hem dan wel de schuld van het lijden? Het lijden is het gevolg wat wij hebben gedaan en wat wij doen. Pas op dat je het gelijk met nette antwoorden wil dichttimmeren. Pas op dat je het theologisch allemaal wilt verklaren. Wat is de rol van God in het lijden?