En natuurlijk kun je nog wel zeggen: "Ach, het is de camping, het komt ook niet zo heel nauw.", maar een moeder wil toch wel dat haar kinderen er toonbaar bij lopen. En dan heeft ze uiteindelijk er alles aangedaan en vervolgens komt één van de kinderen 's morgens uit bed en trekt telkens de meest vuile kleren aan. Hij heeft gewoon niets met die schone kleren en hij wil liever die vuile kleren aan. Hoe zal dat voor die moeder voelen? Alsof je alles voor niets doet. 

Dit verhaal kunnen we ons allemaal wel voorstellen. Maar wat nu als wij er voor kiezen om telkens onze oude kleren vol met zonden en met alle onrecht telkens weer aantrekken. Ik bedoel, onze oude kleren van ons zondaarsbestaan, als we er voor kiezen om die kleren telkens weer aan te trekken, hoe zou dat voor God zijn? Hoe zou het voor Hem zijn als wij er voor kiezen om keer op keer onze oude gewoonten, onze oude zonden weer als onze kleren aan te trekken, terwijl Hij er voor gezorgd heeft dat onze nieuwe kleren klaar liggen. Helemaal schoongewassen in het bloed van Jezus. Hoe moet dat voor God voelen als wij niet pronken met onze nieuwe kleren, maar leven in ons oude leven? 

En dat terwijl God voor het grootste reinigingsprogramma heeft gezorgd voor je geestelijke kleren. Hij heeft door Jezus te geven, het beste kleed voor je klaarliggen. Die kleren waardoor de vruchten van de Geest prachtig zichtbaar worden en schitteren. Die schittering is zo'n tegenstelling met de doodsheid en dofheid van de oude kleren. Dan kiezen wij er toch voor om onze nieuwe kleren aan te trekken en zo God, onze Vader, in de hemel te eren?