Thema: Bouwen is de opdracht
"Het gebeurde in de maand Nisan, in het twintigste jaar van koning Arthahsasta, toen er wijn voor hem gereedstond, dat ik de wijn nam en aan de koning gaf. Nu was ik nooit in zijn tegenwoordigheid verdrietig geweest." (Nehemia 2:1)
Weet je wat mij raakt als ik de geschiedenis van Nehemia lees? Dat ene aparte zinnetje in het tweede hoofdstuk: "Nu was ik nooit in zijn aanwezigheid verdrietig geweest". Nog nooit had de koning van Perzië gezien dat Nehemia verdrietig was. Hij was de schenker van de koning en altijd had hij zijn gezicht in plooi gehouden! Nehemia heeft plaatsvervangend de schuld van het volk beleden en is gaan staan op de belofte van God, maar hoe ga je dan verder? Je zou zeggen dat je dan ook een stap moet zetten en toch lijkt Nehemia dat niet te doen. Hij gaat gewoon verder wat hij altijd deed: De koning dienen en zijn beker volschenken. Er staat niet dat Nehemia nooit verdrietig was geweest, maar nog nooit in het bijzijn van de koning.
Als je heel menselijk naar de situatie kijkt dan kom je tot de conclusie dat er op de hele wereld maar één man is die de situatie kan veranderen en dat is de koning! Dat is ook al gebleken bij Ezra, daar was de koning uiteindelijk bepalend voor het begin van de terugkeer om de tempel te bouwen en ook later was de koning weer bepalend toen er tegenslag kwam. En toch had de koning nog nooit iets aan Nehemia gemerkt. En eigenlijk is dat ook wel logisch dat die koning niet op zoek ging naar wat Nehemia voelde. Nehemia weet hoe genadig God is, maar voor de koning golden alleen de afgoden en die waren nooit genadig. Voor die koning was het dus heel normaal dat de Joden die hem dienden maar berusten in hun situatie. Hooguit had de geschiedenis van Ezra daar wat verandering in kunnen brengen, maar meer dan dat ook eigenlijk niet.
En dan nog iets: Nehemia was duidelijk bang voor de gevolgen die het zou hebben als zijn gezicht niet goed zou staan. Op het moment dat de koning ziet dat Nehemia zijn gezicht droevig stond, staat er ook dat Nehemia bang werd. Sterker nog, hij werd heel erg bevreesd. Ga er maar vanuit dat hij zich betrapt voelde en dat hij vreesde voor zijn leven. En ja, in die cultuur was dat anders dan nu, koningen waren veel wreder en die angst was wellicht gerechtvaardigd. Toch blijft die zin mij raken, want de man die iets kon veranderen in de ellende van Jeruzalem was zich niet bewust van wat het met de gelovigen deed dat Jeruzalem in puin lag, maar als hij dat begint te beseffen blijkt hij helemaal niet zo wreed te reageren, maar begint hij de belofte van God te vervullen. Hij wist niet dat hij die belofte vervulde, maar God zegende Nehemia vanaf zijn gebed.
Okee, goed verhaal, kun je zeggen en wat kun jij daar dan nu mee? Nu, dit: Als jij echt beseft wat we zijn kwijtgeraakt en daarbij voelt dat je onderdeel bent van een samenleving die niet handelt naar Gods verlangen en je juist daaraan wilt bouwen, wie ziet jouw pijn? Kijk, we kunnen in de kerk precies vertellen hoe slecht het met de maatschappij gaat, wij kunnen hopelijk ook zeggen dat we terug moeten naar het punt van geestelijk verval en we kunnen als kerk heel vaak precies vertellen wat de samenleving fout doet. Het gevolg is dat we in het gunstigste geval veroordelend spreken over wat fout is in de maatschappij. We kunnen tegen van alles en nog wat zijn, maar weten zij die niet geloven wat het nu echt met je doet? Of zijn we vaak maar tegen omdat we vinden dat we tegen moeten zijn? Vaak ook nog eens uit een geestelijk verdienmodel. Of doet het misschien maar heel weinig met ons, als wij nu straks maar gered zijn, dan zal het verder allemaal wel...
Ik weet het, dit zijn misschien stevige conclusies en ik hoop van harte dat ik er naast zit, maar ik zie genoeg om mij heen en ik denk dat ik ook mijn eigen hart redelijk ken. En stel je voor dat echt je verdriet zichtbaar wordt, dan wordt je misschien door onze cultuur wel belachelijk gemaakt dat je het zo erg vindt dat de samenleving onder de zegen van God vandaan is gegaan. En de angst voor spot omdat je in een boek gelooft van duizenden jaren oud. Leer dan dit vandaag eens van Nehemia: Toen zijn pijn zichtbaar werd voor die goddeloze koning, begon Gods belofte van herstel in vervulling te gaan. Wat doet het nu echt met je dat God niet het gezag wordt toegekend dat Hem toekomt en dat we als gelovigen onze vrijheid ten diepste ook zijn kwijtgeraakt?
Gebed: Heer, ten diepste gaat het erom dat U niet ontvangt wat U toekomt! En we laten de buitenwereld zo vaak een masker zien van hoe het moet, maar niet hoe het voelt. Maak mij eerlijk, kwetsbaar en transparant.
