Serie: Filippenzen
“Ik dank mijn God, telkens wanneer ik aan u denk – in elk gebed van mij voor u allen bid ik altijd met blijdschap – vanwege uw gemeenschap aan het Evangelie, van de eerste dag af tot nu toe.” (Filippenzen 1:3-5)
Stel je voor dat Paulus jou, of jouw gemeente, zou kennen, wat zou hij dan bovenaan een brief aan jou of aan jullie gemeente schrijven? Dat is eigenlijk wel een confronterende vraag, maar deze vraag kwam bij mij op toen ik, na de groet namens God, even zat na te denken over de volgende woorden van Paulus. Je zou bijna de gedachte krijgen of die gemeente inderdaad zo geweldig is geweest. Paulus heeft eigenlijk altijd wel een zelfde soort opbouw. Eerst de afzender, dan de groet namens God en dan de dankzegging. Toch verschillen die dankzeggingen wel. In de eerste brief aan Korinthe bijvoorbeeld is hij dankbaar voor Gods genade voor de gemeente. Dan dankt hij eigenlijk God. Als je dan die brief verder leest dan trekt Paulus toch ook wel flink van leer over de misstanden in de gemeente. In deze brief is dat niet nodig en is zijn dank veel meer gericht vanwege wat hij ziet in de gemeente.
Waar zou Paulus zijn dankbaarheid bij jou of jouw gemeente over uitspreken? Blijft het bij de basis van Gods trouw of ook wat die trouw van God zichtbaar heeft uitgewerkt? Natuurlijk kan Paulus danken voor Gods genade, want die is er gewoon, maar als het daarbij blijft, dan is het ook wel erg zorgelijk. Uiteindelijk ben je onderdeel van de kerk en die is bedoelt om te schitteren in deze wereld. En andersom kun je de vraag ook stellen. Stel je voor dat jij in de rol van Paulus zou zijn, welke woorden van dankbaarheid zou jij uitspreken over jouw gemeente? Of over mensen in je omgeving. Ooit vroeg iemand aan mij, toen ik met iemand heel veel moeite had: “Ik geloof dat in ieder mens nog brokstokken van het beeld van God zijn overgebleven, welke brokstukken zie jij nog bij die persoon?” Wat vond ik dat een lastige vraag, vooral omdat ik het gewoon niet wilde zien. Deze dankbaarheid van Paulus maakt ons naar beide kanten wakker.
En die gemeente van Filippi? Dat is een gemeente waar Paulus altijd blijdschap over had. Nu is deze hele brief getekend door twee woorden: ‘blijdschap’ en ‘allen’. Het woord ‘blijdschap’ komt letterlijk vijf keer voor in deze brief en als je alle vervoegingen of verbuigingen van het woord er ook nog bij telt, komt het nog eens vijfentwintig keer voor. En ook woorden als ‘alles, allen, altijd’ komen meer dan gemiddeld vaak voor. Het laat de toon zien die Paulus in deze brief gebruikt en die hij ervaart.
Hoe dan ook is het gebed voor Filippi een intens gebed van Paulus en altijd met dankbaarheid. Hij maakt ook wel duidelijk waar dat dit vandaan komt. Het heeft te maken met de gemeenschap aan het Evangelie. De gemeente is één met het Evangelie. En kennelijk is dat niet iets dat wisselend is, maar dat is er vanaf de eerste dag tot het moment van schrijven toe. Dat was lang niet in alle gemeenten even sterk en ook nu is dat een punt van aandacht. Filippi was kennelijk voortdurend gericht op het Evangelie en het Koninkrijk van Jezus. En dat is opmerkelijk omdat deze gemeente een soort Romeinse enclave was in Grieks gebied. Ze waren dus ook op sociaal en politiek gebied anders dan de rest. En ook als het dan gaat over hun geloof, dan is de gemeente een stabiele gemeente. Dat zie je terug in deze brief, want de brief is vooral gericht op meer opbouw van geloof.
Eigenlijk is deze brief zoals ik zelf ook graag bezig ben met gelovigen: Hen sterker maken en helpen groeien. Misschien daarom ook wel dat ik deze brief ook altijd erg bijzonder vindt. Deze brief is eigenlijk een voorbeeld hoe het hoort te zijn. In de gemeente, maar ook persoonlijk, altijd gericht op de groei van je geloof. Groeien in dieper verbondenheid met Jezus en meer van Zijn Koninkrijk dat zichtbaar wordt in deze wereld.
Gebed: Heer, ik dank U dat U wilt dat ik groei in geloof, in vertrouwen en in de kracht van Uw Koninkrijk. Ik dank U voor elk onderwijs dat U mij geeft en ik dank U voor hen die daar alles aan doen om dit te laten gebeuren.
