"Kom, loof de HEERE, alle dienaren van de HEERE, u die nacht aan nacht in het huis van de HEERE staat." (Psalm 134:1)
Er rest ons nog ene pelgrimspsalm. Ons pelgrimsleven is van alle kanten belicht en bekeken. Als pelgrim hebben we behoorlijk wat lessen meegekregen voor onderweg. Over geduld, over overgave aan Gods oordeel, over liefde, over God een plaats geven, het zijn allemaal onderdelen van ons pelgrimsleven. En nu wordt deze serie psalmen afgesloten met een opdracht. Psalm 134 is niet in de eerste plaats een psalm die we elkaar als een zegen toezingen. Daar hebben wij hem wel veel voor gebruikt. Maar het is in de eerste plaats een opdracht.
Een pelgrim die onderweg is krijgt tenslotte nog een opdracht mee.En de reden voor deze opdracht wordt niet genoemd, waarschijnlijk omdat de vorige pelgrimsliederen daar al genoeg aandacht aan hadden gegeven. Het is duidelijk dat God Zijn trouw en Zijn zorg over de pelgrim zal blijven gebieden. En daarom volgt nu een oproep om de HEER te loven! Hij komt alle lof en eer en aanbidding toe. De glorie en heerlijkheid is voor onze God. Die opdracht krijgen we mee voor onderweg. Het is goed en ook nodig om de HEER voortdurend te loven en te prijzen. Als je God dichtbij wilt ervaren, dan moeten we Hem loven. God belooft zelfs dat Hij Zijn troon op onze lofzang zet. Dan komt God echt dichtbij.
En alle dienaren van de HEER, elke pelgrim wordt opgeroepen om de HEER te loven. Tegelijk is dit ook een psalm voor bepaalde dienaren die zelfs 's nachts in de tempel stonden. Het is een wat bijzondere passage, want in het hele Oude Testament is er geen enkele opdracht om in de nacht door te werken in de tempel. Ze blijken er toch wel geweest te zijn in die tijd, die ook in de nacht doorgingen. Zelfs in de nacht worden we opgeroepen om door te gaan om God te loven!
En hoe dat moet? Met opgeheven handen. Ik merk dat sommige traditionele christenen hier nogal moeite mee hebben. Dat zouden ze ineens evangelisch zijn. Misschien zijn Evangelische christenen op dit gebied wel veel verder. Ik geloof dat we in dit soort dingen gewoon moeten leren om te doen wat God zegt. Want je handen omhoog steken is een daad van aanbidding. Het toont aan de ene kant je afhankelijkheid en aan de andere kant je aanbidding. In een stadion gebeurt dit ook, daar worden helden op deze manier aanbeden. Dat is geen uitvinding van een stel supporters, maar dit is iets dat God ons heeft gegeven om Hem te aanbidding.
En als we werkelijk, met heel ons lichaam God zo loven en aanbidden, dan komen we tenslotte ook uit bij de zegenbede aan het einde van deze psalm. De HEER zegene ons uit Sion. Het loven van God, is tegelijk ook een geloofsbelijdenis. En loven van God dat doen we niet stilletjes, maar vol overgave! Dat hoor je als je zingt en dat zie je als je aanbidt. Ons pelgrimsleven is een leven waarin de lof en glorie aan God overal gehoord wordt. En hoe lang? Tot we uiteindelijk Thuis komen bij God en daar zullen we eeuwig hiermee doorgaan.
Gebed: HEER, Ik loof U, ik aanbid U. Ik hef mijn handen op naar U, omdat U mijn aanbidding mag ontvangen. En tot ik Thuis kom, zal ik er voor kiezen om U te blijven loven!
