"Zie, hoe goed is het en hoe liefelijk is het dat broeders ook eensgezind samenwonen." (Psalm 133:1)
Wat is deze psalm een prachtige psalm als huwelijkspsalm. Dit is toch wat je elk bruidspaar zou willen meegeven? Ja, zeker, dat klopt absoluut en toch wil ik je vandaag wat anders zeggen. Het gaat hier niet over liefde tussen man en vrouw, maar het gaat in psalm 133 over de liefde van pelgrims onder elkaar. Het gaat er hier om dat er liefde is tussen broeders.
Liefde tussen broeders zou te maken kunnen hebben met familiebanden, maar toch is dat niet waar het hier over gaat, want in dat geval zouden de familiebanden ook wel genoemd worden. Dat zouden ook de ouders erbij genoemd worden. Hier gaat het om broeders van hetzelfde huis. In eerste instantie gaat het hier dus over elke Israëliet met elkaar. Liefde onder de pelgrims, liefde onder Gods volk Israël. Diepe, eenparige eenheid onder Gods Eigen volk. Het zou nog steeds een makkelijke psalm zijn als we deze op die manier zouden benaderen. We zullen nog een stap verder zetten.
Weet je waar God de zegen gebiedt en het leven tot in eeuwigheid? Daar waar we elkaar als gelovigen intens liefhebben. Het woord broeders wijst hierbij op een liefde zoals het in een gezin zou moeten zijn. Maar dan moeten we deze liefde betrekken op hoe we elkaar als gelovigen liefhebben. En ik denk dat soms die liefde nog dieper en geestelijker is dan gezinsliefde.
Maar wat een opdracht is dit. Dit lijkt zo mooi en zeker als je beseft dat dit is als de dauw van Hermon. Op de berg Hermon regende het maar weinig, maar op die berg lag elke ochtend de dauw. En deze dauw was zo overvloedig dat dit zegenrijker was dan de regen. Dauw is altijd al heel intens nat, maar deze dauw was nog veel intens natter dan andere dauw. Het maakte de grond tot vruchtbare grond. Op diezelfde manier functioneert de liefde van de gelovigen onder elkaar. Het maakt de kerk vruchtbaar. Het is zo krachtig, het bouwt Gods Koninkrijk. Op dezelfde manier krijgen we ook het beeld van de zalfolie op het hoofd van Aäron. Zalfolie als teken van de Heilige Geest en als een geur die overal geroken wordt. Dat doet onze liefde voor elkaar, dat zet het in beweging.
Het lijkt zo moeilijk nog niet. Tenminste, zo lijkt het. Maar dit verandert als we beseffen dat dit niet alleen over gelovigen uit 'onze' kerk gaat, maar over gelovigen in Jezus Christus. Liefhebben is een opdracht, het is meer dan alleen gelijkgestemden. Het gaat ook over liefde voor elkaar, ook te midden van alle verschillen. Kun jij een psalmzingende gelovige liefhebben op dezelfde manier als een drummende en met scheurende gitaar aanbiddende gelovige? Je voelt al hoe dit kan wringen. Toch, als we echt een kerk willen zijn die als pelgrim hier op aarde leeft, een kerk die hier op aarde als vreemdeling kampeert met God, dan is dit belangrijk! Willen we kiezen om te stoppen met veroordelen, maar te beginnen met elkaar echt lief te hebben? En wil jij kiezen dat niet eerst de ander maar moet beginnen, maar wil jij beginnen?
Gebed: HEER, Uw belooft zegen en eeuwig leven als ik mijn broers en zussen echt liefheb. Leer mij liefhebben over kerkmuren heen, leer mij liefhebben dwars door alle verschillen heen, leer mij Uw liefde verspreiden.
