Thema: Op pad met Paulus
“ Maar Barnabas nam hem onder zijn hoede, bracht hem naar de apostelen en vertelde hun hoe hij onderweg de Heere gezien had, dat Hij tot hem gesproken had en hoe hij in Damascus vrijmoedig gesproken had in de Naam van Jezus.” (Handelingen 9:27)
Weet je wat ik in de kerk vaak mis? Iets van mentorschap voor jonge gelovigen. Het zou kunnen dat jij in een gemeente zit waar dit heel goed is geregeld, maar gemiddeld genomen is de praktijk anders. Dan zie je jongeren tot geloof komen en dan? Of iemand die zijn leven lang twijfelde of het voor hem wel kon komt tot geloof en wat dan? Bij de laatste is de kans groot dat er mensen zijn die opnieuw de twijfel van het geloof beginnen te verheerlijken en hij die van zijn twijfel af was, wordt het weer aangepraat. En bij die jongere die tot geloof komt, gaat er vaak door allerlei enthousiasme ook van alles mis.
Een van de meest pijnlijke opmerkingen die ik door de jaren heen hoorde was een ambtsdrager die reageerde op een aantal jongeren dat tot geloof was gekomen met de woorden: “We zullen over 25 jaar nog wel eens zien wat er van over is”. Als dat de houding is, dan heb je net zoiets als dat Paulus meemaakte. En in Damaskus was het uiteindelijk zover gegaan dat Paulus moest vluchten. Dan komt hij uiteindelijk in Jeruzalem en daar zou je toch zeggen dat het wel goed moet gaan. Als er ene plaats is geweest waar Joden tot geloof in Jezus kwamen dan was het daar. Je zou zeggen dat het daar de orde van de dag was. En toch als Paulus aankomt in Jeruzalem zijn alle volgelingen van Jezus daar bang voor hem.
Ook daar bleek het heel lastig te zijn om te geloven dat iemand zo’n totale omkeer in zijn leven meemaakte. En ook daar houden ze afstand. En dan staat er dat ene zinnetje waar je zo aan voorbij zou lezen: Maar Barnabas nam hem onder zijn hoede. Barnabas zet Paulus in zijn schaduw en kennelijk had Barnabas gezag in Jeruzalem dat ze hem wel durfden te geloven wat hij over Paulus vertelde. Paulus mag in de schaduw van zo iemand dus beginnen. En later zullen we wel zien dat zij ook samen op pad gestuurd worden door God. Dan lees je niets van dat de een meer is dan de ander. Er moet dus ook wel iets van gelijkwaardigheid zijn geweest, maar in deze fase staat Barnabas garant voor Paulus.
En natuurlijk, mijn voorbeeld van die jongeren die tot geloof kwamen, staat in geen verhouding met wat de eerste christenen meemaakten in Jeruzalem. En toch merk ik dat ik iets van Barnabas ben gaan begrijpen. Barnabas nam hem onder zijn hoede, dat maakt duidelijk dat Barnabas die keus maakte. Er staat niet dat hij onder de hoede van Barnabas werd geplaatst of dat Paulus dat heeft gevraagd. Barnabas doet dat zelf, het is zijn eigen keus. Er staat niet bij op welke manier Barnabas die keus maakte, maar ik merkte dat er bij mij iets van heilige woede ontstond en terwijl ik dacht: Als je inderdaad 25 jaar afwacht in plaats dat je iemand helpt groeien, dan blijft er inderdaad niets over.
Weet je wat echt helpt? Als je als gelovige die jonge gelovigen gewoon opvangt en dat je hen onder je hoede neemt. Niet om hun geloof te controleren, maar juist om hun geloof te bevestigen en hen te helpen om in die eerste fase niets te laten roven wat God heeft gegeven. Dat mentorschap, dat is belangrijk. De Barnabassen die zeggen: “Ik neem er wel een paar onder mijn hoede”. Dan mag je ze beschermen tegen overenthousiaste acties of onbezonnen keuzen en mag je hen tegelijk ook de ruimte geven om op hun eigen manier te leren wandelen met God en als er dan kritiek komt, dan ken je die gelovigen van heel dichtbij en kun je ook eerlijk delen wat je van Gods werk in hen hebt gezien. Wil jij een Barnabas zijn voor die gelovigen die aan het begin staan?
Gebed: Heer, ik dank U dat U gelovigen niet in het luchtledige laat aantobben, maar dat er ook Barnabassen mogen opstaan die hen een stukje op weg helpen. En dat wil ik graag doen.
