Thema: Bouwen is de opdracht
"In die dagen zag ik in Juda mensen die op de sabbat de wijnpersen aan het treden waren en die hopen graan brachten en die op ezels laadden, en ook wijn, druiven en vijgen en allerlei andere lasten. Zij brachten die naar Jeruzalem op de sabbatdag. Op de dag dat zij dat voedsel gingen verkopen, waarschuwde ik hen." (Nehemia 13:15)
We naderen het einde van het boek Nehemia en ik moet je eerlijk zeggen dat het boek mij heeft aangezet tot een manier van denken die ik niet had verwacht. Als je begint te schrijven vanuit een praktisch thema als 'bouwen', ga je er eigenlijk vanuit dat dit heel veel handvatten zal geven, maar ik heb gemerkt dat ik door het hele boek heen, heel andere accenten ben gaan zien. De grote lijn in het boek is het volk Israël dat in de ballingschap is terecht gekomen omdat ze God niet de hoogste plaats gaven en op het moment dat er verootmoediging komt, komt er een weg terug. Dat is een diepe les, want heeft God bij ons echt de hoogste plaats? En zo niet, dan heeft dat gevolg, niet omdat God wil straffen, maar omdat wij onder Zijn zegen vandaan gaan. En dan kom je aan het einde van het boek en dan zou je zeggen: Nu is het wel duidelijk voor het volk, toch? Luister naar Gods verlangen en leef daarnaar.
Niet dus ze gaan eigenlijk gewoon door met hun leven en dat begint er mee dat Nehemia ziet dat er geen sabbatsdag wordt gevierd. Er wordt gewoon volop gewerkt. En dat betekent dat de dag waarop God juist zou moeten kunnen spreken, een dag is geworden waar geen tijd voor Hem is. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik dit geen makkelijk onderwerp vind, maar wat nu als God tegen ons ook zegt: "Luister, Ik wil niet dat je jezelf over de kop werkt en Ik heb je zo gemaakt dat je zes dagen kunt werken, maar ene dag ben je gemaakt om te moeten rusten in de week. En tegelijk is dat de dag waarop je met elkaar Mij zoekt en Ik met jullie intensief wil optrekken". Zou God dit mogen zeggen tegen ons?
Ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen, omdat ik absoluut niet wil dat we regels maken om de regels, maar tegelijk is alles in onze tijd zo normaal geworden dat ook ons denken dat heeft beïnvloed. We moeten het normaal vinden dat alles altijd doorgaat en dat er geen rust meer is. En als je toch vasthoudt aan een rustdag, dan moet je vooral niet zo religieus doen, want we zijn niet meer onder de wet, maar onder de genade. Betekent dat dan dat de genade ervoor zorgt dat je niet goed meer voor jezelf moet zorgen? Betekent dat dan dat iedereen maar gewoon op zijn eigen manier af en toe een kwartiertje voor God moet pakken? Niet met elkaar en ook niet echt tijd nemen om echt stil te worden?
Als het over de Tien Woorden van God gaat, geloof ik, meer en meer, dat dit niet zomaar woorden zijn die we mogen negeren, want ze brengen ons geestelijk in de ballingschap. Als je nooit meer rust neemt, het leven als een malle ronddraait, is het dan vreemd dat je God bijna niet meer ervaart? Is het niet een teken aan de wand dat het aantal mensen met burn-out hoger is dan ooit en dat die getallen vanaf een 24-uurs economie alleen maar zijn toegenomen? Nehemia wordt woedend als hij ziet dat de rustdag niet wordt gehouden en hij sluit de poorten van de stad op de rustdag, zodat er geen handel gedreven kan worden. Is dat wettisch en regelzuchtig gedrag? Nee, dat is het later als er allemaal regels bijgemaakt worden en iemand die genezen wordt door Jezus met zijn bed op zijn schouder loopt, dan slaat het door. Hebben wij nog iets met Gods zorg voor ons? Is het niet gewoon Gods scheppingsorde, waarbij het niet past als we de rustdag gaan overslaan? Hebben we elkaar op zondag ook niet gewoon nodig om vol te houden in geloof en om telkens de opstanding van Jezus te vieren? Ik weet het, dit zijn woorden tegen zere benen, maar God heeft vanuit Zijn Vaderlijke zorg het beste voor ons bedacht.
Gebed: Heer, U bent met Uw geboden zo liefdevol voor ons, terwijl ons denken totaal is losgeslagen in een tijd waarin iedereen mag doen wat hij denkt dat goed is. Heer, laat ons zien hoe we Uw zegen het beste kunnen ontvangen.
