"Toen het nu avond was op die eerste dag van de week en de deuren van de plaats waar de discipelen bijeenwaren, uit vrees voor de Joden gesloten waren, kwam Jezus en Hij stond in hun midden en zei tegen hen: Vrede zij u!" (Johannes 20:19)
De ene kant van het leven na Pasen is het leven in de gebrokenheid. Daar hebben we even bij stilgestaan, omdat er vaak zoveel vragen zijn als het gaat over het leven na Pasen. Alsof vanaf dat moment ons leven helemaal anders is geworden. De realiteit van ons leven laat maar al te vaak iets anders zien. De andere kant is natuurlijk de vraag wat er dan wel te zien is van het leven na Pasen? Dat is lang nog niet altijd zo duidelijk als dat we graag zouden willen, maar het is wel belangrijk om te zien wat er al te zien is. Natuurlijk kun je zeggen dat er in de wonderen al iets te zien is van het leven na Pasen. Dat is zeker zo, maar er is meer te zeggen dan dit. Iets van de waarheid van Pasen heeft te maken wat Jezus al is en wat wij nog moeten worden. Vroeger moest ik de Heidelberger Catechimus uit mijn hoofd leren en die zei dat ongeveer zo: De troost van de opstanding van Jezus is dat dit een onderpand is voor onze opstanding. Nu geloof ik dat het belangrijker is dat je de Bijbel kent dan een belijdenisgeschrift, maar dit stukje is precies waar het nu even over gaat.
Pasen heeft wel degelijk iets totaal veranderd. Iets daarvan zie je op het moment dat de discipelen bij elkaar zitten. De angst zijn ze nog bepaald niet kwijt en iets begrijpen van de opstanding doen ze ook nog niet, er zijn alleen wat verhalen van de vrouwen tot hen doorgedrongen, maar dat hebben ze voorlopig gewoon afgedaan als kletspraat. En zo zaten ze bij elkaar en ze waren bang. Bang voor wat hen zou overkomen en wanneer het moment zou zijn dat ook zij opgepakt zouden worden als volgelingen van Jezus. De deur van de plaats waar de discipelen waren was nauwkeurig gesloten, zodat er geen Jood met verkeerde bedoelingen zou kunnen binnenkomen. Dat voelt tot op zekere hoogte wel veilig. Dit is iets zoals ook de vervolgde kerk dit ervaart. Zou de vijand binnenvallen, dan zouden ze eerst nog op de deur moeten bonken.
En terwijl ze zich zo hebben teruggetrokken staat ineens Jezus in hun midden. Je zou vanavond gewoon de deur van je huis eens goed op slot moeten doen en naar die deur kijken en bedenken dat die echt op slot zit. En terwijl je daar naar kijkt, komt er ineens iemand binnen. Niet omdat de deur open ging, maar die persoon is er gewoon ineens. Dat benadert iets van wat de discipelen met elkaar meemaakten toen Jezus ineens in hun midden stond. Er staat ook overigens niet dat Jezus door een dichte deur kwam, maar er staat dat Jezus ineens in hun midden was. Overigens is dit ook nog wel een vraag waard waar Jezus de tijd na Zijn opstanding was. Hij verbleef namelijk nergens meer, zoals voor Zijn opstanding. Vanuit Zijn woonplaats na Pasen staat Hij ineens in hun midden. Je voelt wel aan dat dit om een andere dimensie gaat die wij niet kunnen begrijpen. En juist dit is ook Pasen: Jezus is het levende bewijs van het leven na dit leven. Of misschien is de term 'na dit leven' niet eens een goede term. Want Jezus is tegelijk in het leven na dit leven en in het leven bij de discipelen. Dit is natuurlijk eeuwigheid wat wij nog niet kunnen begrijpen.
En juist de opstanding van Jezus is een belofte van dat wat wij straks zullen zijn als Hij terugkomt. Dat er straks een nieuwe hemel èn een nieuwe aarde komt is niet vreemd, want in die dimensie waarin Jezus nu al is is een leven tussen hemel en aarde geen vreemde gedachte. Alle natuurwetten vallen weg en Jezus demonstreert ons iets van het toekomstige leven, waarin aardse logica geen rol meer speelt. Jezus is de belofte wat jij en ik straks zullen zijn als we in Hem geloven. Of zoals Paulus zegt: Er zijn aardse lichamen en hemelse lichamen. En Jezus is daar de belofte al van in Eigen Persoon.
Gebed: Heer, begrijpen doe ik het niet, maar geloven wel: Wat U bent met Uw hemelse lichamen, zullen wij straks ook zijn. Uw belofte voor ons!
