"Een pelgrimslied. Ik riep tot de HEERE in mijn benauwdheid en Hij verhoorde mij." (Psalm 120:1)
We leven in de tussentijd tussen hemelvaart in wederkomst. We leven ook in de tijd waarin het volmaakte nog niet is gekomen, verre van dat. Als het goed is, ervaren we ook dat we wel op aarde leven, maar eigenlijk onderweg zijn. We zijn niet thuis op deze aarde als gelovige. We zijn onderweg naar Huis. En hier onderweg leven we als een pelgrim die zijn aanbiddende blik heeft gericht op zijn God en Koning. Pelgrim-zijn, opgaan naar de God van ons verlangen, opgaan naar de God, Die op ons wacht.
De komende tijd gaan we nadenken over de pelgrimspsalmen 120 tot en met 134. Psalmen die geschreven zijn voor pelgrims die op weg waren naar het heiligdom in Jeruzalem, maar ook psalmen die geschreven zijn voor pelgrims op weg naar de hemelse heerlijkheid. En probeer maar om deze psalmen tot je te laten doordringen als pelgrim. Bedenk bij elk woord in deze momenten van overdenken dat je die pelgrim bent, die onderweg is en nog niet Thuis is. Het gevoel misschien wel van de woestijn, of het gevoel van onveiligheid waarin we leven op aarde. MAar ook die momenten van onbegrip van medebewoners op deze aarde die zich hier wellicht wel echt thuisvoelen.
Ben jij thuis op deze aarde, of ben je onderweg? Die vraag wil ik je, aan het begin van deze serie, meegeven. Waar is jouw thuis en ben je daar dan ook op gericht? Dit is een wezenlijke vraag die er echt toe doet! En midden in deze wereld kost het mij wel vaak moeite om mijn focus te houden op Jezus, waarnaar ik onderweg ben. Het kost mij soms echt moeite om niet alle omstandigheden van deze wereld op mij te af te laten komen en mij er door te laten overspoelen. Maar hier is mijn thuis ook niet. En een pelgrim heeft zijn focus gericht op het doel van zijn aanbidding. Een pelgrim die op weg ging naar Jeruzalem was gericht op de HEERE en was er op gericht om Hem alles te gaan geven als de Allerhoogste.
Laten we op die manier eens ons leven richten op het doel van onze aanbidding, laten we zo eens leven met het uitzicht op de eeuwige heerlijkheid met Jezus. Jezus is ons doel en de zaligheid ontvangen we erbij, maar hoe doe je dat op een aarde die totaal niet gericht is op Jezus? Dat begint, zoals psalm 120 begint met roepen. Niet altijd met een noodgeroep, maar het begint met uitspreken wat je verlangen is. Het begint met uitspreken tegen Jezus, dat je onderweg bent en verlangt om aan te komen, maar ook om onderweg te mogen zijn als een verlangende pelgrim, maar niet als een vlucht uit deze werkelijkheid. Want dat gevaar is er ook. Het gevaar dat je maar verlangt om bij Jezus te mogen zijn en de wereld maar aan zijn lot over laat. Dat is niet de bedoeling van een pelgrim, want hij leeft wel in deze tussentijd met een roeping voor deze wereld. We gaan op weg, als pelgrim gericht op Jezus, dienend in deze wereld.
Gebed: HEER, U bent mijn einddoel, U bent mijn aanbiddingsdoel en ik richt mijn focus op U alleen en ga als pelgrim onderweg naar U, maar onderweg wil ik zo graag dat deze tussentijd Uw glorie gaat zien.
