"Met reikhalzend verlangen immers verwacht de schepping het openbaar worden van de kinderen van God." (Romeinen 8:19)
Heb jij wel eens medelijden gehad met de schepping? Wij hebben het wel vaak over wat wij voelen in deze wereld, maar beseffen wij wel wat de wereld voelt. De woorden die Paulus geeft aan wat de wereld op dit moment doormaakt zijn hele heftige woorden. Het is duidelijk dat Jezus, maar ook wij, lijden aan een wereld die niet voldoet aan Gods beeld. Maar in het bewijs dat het hier niet gaat over het lichamelijke lijden van Christus, maar over het lijden van Christus aan de zinloosheid van deze wereld, wordt wel duidelijk hoe erg het er met de wereld aan toe is.
De hele schepping verlangt reikhalzend uit naar het openbaar worden van de kinderen van God. Dat openbaar worden van de kinderen van God wijst op de dag dat alle kinderen van God uiteindelijk zullen opstaan en de hele wereld vernieuwd wordt en dat de volmaakte heerlijkheid een feit zal zijn. En dat is waar de schepping reikhalzend naar uitziet. Eigen rekt de schepping haar nek om verder te kunnen kijken. De hele schepping is namelijk aan de zinloosheid onderworpen. En zinloos is alles dat niet voldoet aan Gods bedoeling. De gebrokenheid van deze wereld is niet het doel van de schepping en daardoor zucht de schepping het uit.
Als wij niet voldoen aan Gods bedoeling wordt ons leven een wrak, maar zo is het ook met de schepping. Paulus noemt zelfs het beeld van een vrouw in barensnood. Als man weet ik niet hoe dit moet voelen, maar het is duidelijk dat bij de geboorte de moeder over alle menselijke grenzen heengaat. Sterker nog, in de barensnood gaat een vrouw over de rand van de afgrond van de dood. Zo is de wereld er aan toe en zo zucht en kreunt de schepping. Eigenlijk kreunt de schepping in haar voegen.
Dat is wat wij er door de zonde van hebben gemaakt en de schepping heeft eigenlijk geen leven meer. Niets voldoet meer aan het gestelde beeld bij de schepping. Alles gaat kapot door de zinloosheid van het aardse, tijdelijke bestaan. Alles gaat ten onder aan vertering en sterven. Voel je, met Jezus mee, de pijn van Zijn schepping? Voel je wat dit moet zijn? Als een vrouw door de barensweeën heengaat, moet ze alle steun hebben van haar man, het is zo zwaar, het gaat zo over alle grenzen heen van het menselijk kunnen. Zo gaat de schepping over alle toelaatbare grenzen heen en verlangt de schepping naar het eeuwige herstel. Want dat herstel komt eraan, maar de schepping kan er niet meer op wachten, het lijden is te zwaar.
Tegelijk brengt dat ook weer ons terug bij ons lijden aan de gebrokenheid, zoals de schepping verlangt naar het volmaakt, zo mogen wij, die lijden aan deze gebrokenheid verlangen naar het moment om met Jezus ook verheerlijkt te worden. Want ook wij zuchten, zelfs wij die het begin van de Geest hebben ontvangen in het geloof, wij zuchten met Paulus naar de verlossing van ons lichaam. Dat lichaam voldoet niet aan Gods beeld en wij en de schepping zuchten met elkaar mee en in ons zuchten klinkt het: "Kom Here Jezus, ja kom!"
Gebed: Vader, ik wil mijn nood bij U klagen, ik voel de pijn van deze gebroken wereld die kreunt en kermt en over al haar grenzen heengaat. Maar ik verlang ook naar Uw komst, Jezus, dan zal de nieuwe geboorte uiteindelijk volmaakt een feit zijn.
