Thema: Rust
“Wat er na uw laatste oogst nog opkomt, mag u niet oogsten, en de druiven van uw ongesnoeide wijnstok mag u niet plukken. Het is een jaar van volkomen rust voor het land.” (Leviticus 25:5)
Je kunt je weleens afvragen of wij nu echt nog beseffen hoe God het bedoeld heeft als het over het land gaat waarop de gewassen groeien. Natuurlijk, de landbouwers weten echt wel dat je niet elk jaar hetzelfde gewas op dezelfde akker moet laten groeien. Hoe het komt dat dit niet werkt is mij niet helemaal duidelijk. Of wordt het wel iets duidelijker op het moment dat je daar over nadenkt vanuit Gods perspectief? God had namelijk ingesteld dat het land ook rust moest krijgen. Dat wij, door te wisselen van gewassen daar een eigen richting aan hebben gegeven is maar de vraag of dat het beste is.
Natuurlijk, al deze dingen golden in de eerste plaats voor Israël en niet voor ons. Toch ontkomen we er niet aan om hierin principes te zien die voor ons eigenlijk niet veel anders zijn. Land is land, de natuur is de natuur. Daarom heeft God geboden dat elk zevende jaar het land totale rust zou krijgen. Een sabbatsjaar van rust voor het land. Nu kun je zeggen: “Wat heeft dat nu voor zin”? Het geeft geen extra voeding voor het land, het enige is dat er geen voeding uit het land wordt getrokken door het gewas in dat jaar. Toch blijkt God in Zijn wijsheid te weten wat Hij doet. Als je zegen wilt hebben van het land, is ook voor het land dit het principe. Na zes jaar en jaar rust.
Even lijkt het nog dat je dan ook niets mag plukken op het land, maar daarvan moeten we even goed kijken wat er nu echt staat. Er mag niet gezaaid en gesnoeid worden en na de laatste oogst mag je ook niet oogsten in dat zevende jaar. Toch staat er dan in het volgende vers wel dat de opbrengst van het land wel als voedsel mag dienen. Het principe is dit: Oogsten is iets dat je als landbouwer dan zou doen als iets groots. Dat mag niet gebeuren met de oogst die als vanzelf opkomt in het zevende jaar. Wat wel mag is dat iedereen zijn eigen portie van het land mag halen. Niemand mag zich dus als landbouwer iets toe-eigenen van wat er groeit.
Dus oogsten zoals bij de oogst is verboden, er moet rust zijn op het land, maar als inwoner mag je wel gewoon je graan plukken van dat wat vanzelf op het land opkomt. Dat geldt ook voor druiven en andere vruchtbomen. Dus het actieve bewerken van het land mag niet, maar wat opkomt, mag ieder voor zichzelf wel meenemen. En dan is het opmerkelijk dat dit genoeg is voor in dat zevende jaar. En de rust die het land dan krijgt, werkt door in de zes jaar die dan weer volgen.
Deze rust is dus een andere rust als dat je elk jaar een ander gewas op een akker laat groeien. Alles ligt dan even een jaar echt stil. Overigens zal dat principe voor de hardwerkende landbouwer ook zeker niet verkeerd zijn geweest. En de stilte in de grond van de akker zorgt dus voor nieuwe vruchtbaarheid, zodat de akker altijd voedsel zal blijven geven. Dit zou je niet moeten vervangen door dan maar extra te mesten, in dit principe zit het Goddelijke principe van 6 keer werken en 1 keer rusten. En dat principe komt overal in terug. Dit is Gods principe. En dan kun je afvragen of God dan echt zoveel vraagt? Eén keer voor Zichzelf en zes keer voor ons?
Er is een vraag die dan opkomt: In hoeverre beseffen wij nog wat rust echt is? Of zijn we dat op heel veel terreinen kwijtgeraakt, waardoor ook de aarde steeds meer en meer wordt uitgeput, nadat ook wij maar al te vaak uitgeput aan noodzakelijke rust begonnen. Tot het moment dat de aarde straks niets meer geeft en deze ook noodzakelijk moet rusten. Uitgeput door onze uitputtingsslag.
Gebed: Heer, Uw principes zijn niet zomaar wat principes. Ze zijn Goddelijk en vol van scheppende wijsheid. Open mijn ogen voor Uw principes.
