Thema: Op pad met Paulus

“Maar Saulus (die ook Paulus [genoemd wordt), vervuld met de Heilige Geest, keek hem doordringend aan.” (Handelingen 13:9)

Hoe scherp mag je zijn als je in dienst van Jezus staat? Wij neigen er tegenwoordig, veel meer dan vroeger naar om vooral te benadrukken dat je er mag zijn en dat je altijd welkom bent bij Jezus. Als je een aantal decennia terug kijkt was dat wel anders in de kerk. De oordeelsklanken konden zich toen nog wel eens opstapelen. Maar dat kun je tegenwoordig niet meer maken. En toch voel ik mij er soms heel erg ongemakkelijk bij. Dat gevoel dat het eigenlijk allemaal niet zoveel uitmaakt hoe je bent bij Jezus. Ik begrijp natuurlijk ook de andere kant waar mensen zich probeerden op te knappen juist vanwege die oordeelspreken. De spannende vraag is wel geworden hoe eerlijk je nu eigenlijk mag zijn.

Eigenlijk lijkt het erop dat Paulus op het moment dat hij voor het eerst echt op pad is, dat hij aan een rustige missie is begonnen. Ze hebben Paulus nog de handen opgelegd en daarmee nog een keer hem vervuld met de Heilige Geest, er is nog een keer gevast, misschien wel om duidelijk te krijgen wat de route is die Paulus en Barnabas moeten gaan, maar uiteindelijk gaan ze dan op pad en komen aan op Cyprus. Daar lijkt het helemaal niet zo ingewikkeld te zijn. Als je het eerste avontuur leest, lijkt er zelfs geen tegenstand.

Wat opvalt is dat Paulus eerst naar de synagoge gaat. Hij begint waar hij moet beginnen, in de kerk van dat moment. Als je naar de ervaringen kijkt van de apostelen met de Joden dan is dit niet de meest bemoedigende plaats om te beginnen en ook Paulus wist daar al genoeg van. Juist zijn eigen volksgenoten hadden hem naar het leven gestaan. Ondanks dat kiest Paulus er toch om in de synagoge te beginnen. En les ook wel voor ons om juist daar te beginnen waar je misschien al zoveel geloof hebt zien uitblussen. Wij zijn geneigd om liefst maar een nieuwe kerk te maken waar we ons thuis voelen. En daar is niet altijd iets mis mee, maar de vraag is wel eerlijk of wij het nog een investering waard vinden om juist daar te beginnen, waar we al zo vaak teleurgesteld zijn.

Het valt op dat er vanuit de synagoge nu niet direct weerstand is, die komt er pas als ze het eiland overtrekken en daar een tovenaar ontmoeten van Joodse afkomst. Hij heet Barjezus, maar hij heeft ook nog een vetaalde naam, Elymas. Op het moment dat Paulus en Barnabas buiten de synagoge zijn en op het punt staan om de stadhouder voor Jezus te winnen, verschijnt deze tovenaar op het toneel en dreigt de stadhouder het geloof te onthouden.

Dan komt de vraag wel even op: Mag zo iemand er zijn zoals hij er is? Je bereikt er toch niets mee als je hem de waarheid zegt en je hem kwijtraakt voor het Evangelie? En toch is dit maar de vraag. Je mag best weten dat ik het soms ook heel lastig vind om een grens aan te geven. Soms wil je gewoon iemand echt niet afstoten, maar wat is er in deze man gaande? Als het een tovenaar is, dan moeten er ook duistere krachten aan het werk zijn. Dat kan niet anders. Al is ook dan die grens een lastige, want ook na bepaalde zonden kan de duivel behoorlijk wat ruimte bij iemand innemen.

Toch pakt Paulus hier heel stevig door en het lijkt te zitten in dat ene zinnetje: “Maar Paulus, vervuld van de Heilige Geest”. Ken jij dat gevoel dat er van binnen iets ontstaat van heilige verontwaardiging? Die momenten dat je weet omdat je het weet en voelt omdat je het voelt dat iets echt klaar moet zijn? Dat moment moet Paulus hier bereikt hebben en in niet mis te verstane woorden legt hij Barjezus het zwijgen op. Sterker nog, hij spreekt een vloek uit waardoor hij zelfs blind wordt. De stadhouder komt door dit alles juist tot geloof.

Misschien voelt dit verhaal als een overduidelijk voorbeeld van duisternis, maar als je er gewoon bij had gestaan, was dat waarschijnlijk helemaal niet zo duidelijk. Gods Geest geeft onderscheidingsvermogen, maar de grote vraag is nog een andere: Durven wij nog heilig verontwaardigt te worden als het Koninkrijk van Jezus echt geweld wordt aangedaan en durven we dan onze open en liefdevolle houding soms ook even los te laten om echt duidelijk te zijn dat er grenzen zijn. En ja, dat maakt het op pad zijn met Paulus tot een avontuur waar je nooit vooraf alles al duidelijk over zult hebben, maar waar je je steeds meer zult moeten laten leiden door Gods Geest, soms ook in je emotie.

Gebed: Heer, ik bid U om inzicht om door te pakken waar dat moet en om liefdevol nabij te zijn waar dat mogelijk is.