"Zij lieten meteen de netten achter en volgden Hem." (Mattheüs 4:20)
Groeien in je discipelschap leer je door te kijken wat Jezus deed. Echt kijken naar hoe Hij bewogen was, echt kijken hoe Hij te werk ging, echt kijken hoe Hij met de mensen omging en hoe Hij het Koninkrijk dichtbij bracht. Daar leer je van, zodat Hij het je straks kan vragen om Zijn bediening te dragen als Hij deze overdraagt aan Zijn volgelingen. Maar om te kijken is er nog wel iets nodig. En misschien voelt dat ook wel als iets radicaals. Discipelschap is ook echt radicaal. Discipelschap is een nog veel radicalere keus dan geloven. Geloven in Jezus en daar weinig of geen vervolg aan geven kost je niet veel. Het is de vraag of dit echt samen kan, want Jezus roept nergens een discipel op halve kracht.
Echt kijken wat Jezus deed en ervaren wat er gebeurt, dat was voor de discipelen alleen maar mogelijk als ze echt in de stofwolk bleven die de voeten van Jezus achterliet. Alleen door heel dichtbij Hem te zijn kon je zien wat er gebeurde. Half volgen van Jezus is er dus helemaal niet bij. Dat hoorde ook niet bij een volgeling van een rabbi. De vraag die we ons als kerk wel mogen stellen is de vraag of wij wel echt discipelen willen zijn. Wil je echt Jezus volgen en wil je echt leren wat Hij deed? Dat kan echt niet op halve kracht. De kerk in onze tijd heeft niets aan discipelen die hun plek in hun kerkbanken of op hun kerkstoelen innemen en voldaan zich laten voeden met een fijne preek en goed voelende aanbidding.
Discipelschap komt aan op de vraag of jij je leven achter je wilt laten. Daarin is Jezus tegen Zijn discipelen echt radicaal. En nee, dat betekent niet dat je krampachtig moet gaan evangeliseren, terwijl je dat niet als gave hebt gekregen. Dan doe je het met een verkeerde motivatie en is misschien de afstemming over Gods plan met jouw leven ook niet in orde. Jezus volgen betekent een breuk met heel veel keuzes die je maakt. Natuurlijk, de twaalf discipelen moesten direct hun werk achter zich laten. Ze gingen letterlijk met Jezus mee om te leren. Dat wil niet zeggen dat dit voor iedereen op dezelfde manier geldt. Maar wat heeft de prioriteit in je leven?
Als je later het Evangelie verder leest, kom je, na de opstanding van Jezus het verhaal nog tegen dat Petrus weer is gaan vissen. Blijkbaar is de lijn niet doorgeknipt. Meerdere keren zien we de discipelen ook weer in een boot. Maar als je echt een discipel wil zijn, moet je wel andere prioriteiten stellen. Dan gaat het leren en ervaren van Gods werk wel op de eerste plaats. En wat dit later voor die discipelen zou gaan uitwerken, dat hebben ze niet geweten. De drie jaar dat ze met Jezus meegingen, zijn vooral jaren geweest om te leren. Ze hebben tijd genomen en Jezus heeft tijd met hen genomen. In dat leerproces liet Jezus hen ook soms dingen oefenen. Soms ging dat ook gewoon fout, maar dat hoorde wel bij het proces.
Maar alles van een discipel begint wel hier: Ze lieten hun netten achter en volgden Jezus. Niet om nooit meer een net aan te raken, maar wel een keus om vooral tijd te nemen met Jezus. Dat kan betekenen dat je soms een werkkring moet achterlaten, het kan betekenen dat je andere tijdinvullingen moet zoeken, maar het gaat in de eerste plaats niet over het 'hoe', maar over de intentie van je keus om een discipel te willen zijn. De invulling van roeping komt later wel, neem eerst tijd om te leren en te kijken en hoe dat verder vorm krijgt in je leven dat komt dan vanzelf. De vraag is nu: hoe ziet jouw intentie eruit om Jezus te volgen?
Gebed: U gaf 100% voor mij en ik wil mij helemaal geven, zodat U mij kunt vormen en dat U mij kunt leren wat ik moet leren. Ik wil radicaal zijn in mijn keus om U te volgen als discipel.
