"Door het geloof heeft Jozef bij zijn sterven melding gemaakt van de uittocht van de Israëlieten en heeft hij een opdracht gegeven in verband met zijn gebeente." (Hebreeën 11:22)
Verwachting hebben van wat er met je nageslacht gaat gebeuren zagen we al bij Izak. Maar ook Jakob heeft de zonen van Jozef gezegend. Daar kunnen we niet zo heel veel meer aan toevoegen na de zegening van Izak, behalve dat Jakob heel bewust de verkeerde volgorde koos om de zoons van Jozef te zegenen omdat hij ongetwijfeld dat opdracht van God toe kreeg. Maar nu Jozef nog even. Wat hij geloofde, daar zou hij zelf niets meer van meemaken. Zijn nageslacht zou uiteindelijk weer terugkomen in het beloofde land. Dat waren de woorden die hij bij zijn sterven nog sprak.
Maar wat heeft Jozef aan deze woorden gehad? Niet meer dan dat ook hij het geloof had dat uiteindelijk de Messias in Israël geboren zou worden. Toch zijn de woorden van Jozef, woorden van hoop midden in een vreemd land. Jozef was wel een vreemdeling in een vreemd land geworden. Abraham was als vreemdeling komen wonen in het land dat wel zijn eigen land zou worden, maar Jozef heeft vooral vreemdelingschap gekend.
Nadat Jozef was verkocht door zijn broers en in Egypte was gekomen is het allemaal wel heel goed gegaan en Jozef heeft er niets van geweten dat zijn nageslacht zo erg verdrukt zou worden. Maar toch sprak hij op zijn sterfbed wel uit dat de Israëlieten op een bepaald moment terug zouden gaan naar hun eigen land en op dat moment moesten ze de beenderen van Jozef meenemen naar het land waar zijn thuis eigenlijk was.
Wat heeft Jozef nu aan deze woorden gehad en wat had hij aan de gedachte dat het uiteindelijk zover zou komen dat zijn nageslacht terug zou keren? Voor zijn leven niet zo veel. Behalve dat hij er rust over had dat God voor de toekomst zou zorgen. Hij wist daarmee dat God ook Zijn beloften zou vervullen voor Israël. Dus in dat opzicht was hij vol verwachting. Maar niet alle woorden die God ons geeft hebben te maken met wat wij meemaken. Als God profetische woorden geeft, kan dat naast persoonlijke bemoediging, ook te maken hebben met je nageslacht.
Zal Israël, toen de verdrukking niet uit te houden was, nog wel eens hebben nagedacht over de woorden van Jozef op zijn sterfbed? God heeft deze woorden ook gegeven als hoop voor Jozefs nageslacht. Het roepen dat Israël uiteindelijk tot God doet in Egypte zou wel eens veel te maken kunnen hebben gehad met de woorden van Jozef die van generatie op generatie doorgegeven waren.
Ook wij hebben woorden van hoop meegekregen door ons voorgeslacht. Woorden dat dit aardse leven niet het enige is. God spreekt door de generaties heen en laten ook wij beseffen dat wij woorden van hoop hebben door te geven. Als ik de lauwheid zie onder de oudere generaties en ik jongere generaties zie opstaan met passie, dan ben ik wel eens bang dat wij Gods woorden van hoop vergeten door te geven. Geef door, wat God in je hart legt en zorg voor hoop, ook als je nageslacht straks misschien andere tijden krijgt mee te maken, zodat ze dan onze woorden hebben die God ons gaf waar ze zich aan mogen vasthouden.
Gebed: Heer, U geeft ons woorden van hoop, woorden die mogen blijven klinken, zelfs als de kerk steeds meer in de marge terecht komt. Laat mijn mond nooit zwijgen tegen de opkomende generatie van de hoop die U geeft.
