"David ging vandaar naar Mizpe in Moab. En hij zei tegen de koning van Moab: Laat mijn vader en mijn moeder toch naar u uitwijken, totdat ik weet wat God met mij doen zal. Toen bracht hij hen bij de koning van Moab. En zij bleven bij hem al de dagen dat David in de vesting was." (1 Samuël 22:3 en 4)
Hoe fijn moet dat voor David zijn geweest toen zijn ouders bij hem kwamen. Je blijft wel zoon van je vader en moeder en ook voor David zal deze manier van leven niet in zijn koude kleren zijn gaan zitten. Sterker nog, opgejaagd wild zijn is een rol die niemand graag wil hebben. En David zal niet getwijfeld hebben aan God, als we zijn psalmen lezen wordt dat wel duidelijk. Als je Psalm 23 tot je laat doordringen, waar David duidelijk spreekt over vijanden, dan weet David wel waar hij het moet zoeken en waar zijn bescherming vandaan komt. Toch zullen zijn ouders en zijn broers hem iets gedaan hebben. Toch kan het zo ook niet.
Het lijkt er op dat David zijn ouders niet wil blootstellen aan het gevaar waarin hij zich bevond. Natuurlijk was er een grot waarin hij verbleef, maar veilig was het niet. Zelfs niet met 400 man er omheen. Dat was gewoon niet veilig. Als je in vers 4 leest wat David doet, dan merk je dat hij eigenlijk van bergvesting naar bergvesting trok. Dat waren waarschijnlijk geen grotten, maar vooral bergtoppen waar hij langstrok met zijn kleine leger. Maar iets dat ook opvalt is dat David op dit moment nog niet weet wat God met hem van plan is. En tot die tijd brengt hij zijn ouders in veiligheid en laat hen op een veilige plaats wachten op het moment dat God aan David heeft laten weten wat Hij van plan is.
Dit is iets dat ook wij ons mogen aantrekken. Mannen en vrouwen naar Gods hart, zoeken naar Gods plan, wachten ook op Gods aanwijzingen, maar het laat ons als het goed is niet koud wat dit met onze geliefden doet. David maakt zich, tijdens zijn wachten op God, wel bezorgd over zijn ouders. Ze zijn te zwak om hen in het gevaar te storten zoals David dit zelf doet. Soms weten we echt nog niet wat God van plan is, maar zijn er wel mensen om ons heen die niet op dezelfde manier aan het avontuur met God kunnen worden blootgesteld zoals wij zelf. David vraagt voor zijn familie assiel aan bij de koning van Moab. En hij zegt erbij: "Tot het moment dat God heeft laten weten wat Hij met mij doen zal."
Dit is niet passief wat David doet, dit is èn verantwoordelijkheid nemen èn gelovend wachten op Gods stem! Het ene laat hij samengaan met het andere. En deze les mogen wij leren, vaak stap voor stap, zeker het wachten op God. Dat is soms ingewikkeld en moeilijk. Maar God zal ons nooit alleen laten, zelfs niet als alles onzeker is, want zelfs dan vraagt God ons om op Zijn tijd te wachten.
Gebed: Vader, soms weet ik echt niet wat U wilt, omdat U het nog verborgen hebt gehouden, maar ik geloof dat U mij telkens Uw weg zult laten zien. En in die tijd van wachten, wil ik wel mijn verantwoording nemen voor degenen die bij mij horen.
