Oh ja, natuurlijk moet ik nu zeggen dat God met een kleine Gideonsbende tot heel veel in staat is en ik moet nu natuurlijk ook nog zeggen dat het niet door kracht en niet door geweld is, maar dat het door Gods Geest zal gebeuren. Ja, dat zijn woorden van God, maar ik geloof niet dat je dit zomaar overal op kunt toepassen. Iemand zei eens tegen mij rond het thema 'missionair-zijn': "Onze kerkdeur staat iedere zondag open, de rest moet Gods Geest doen". Je voelt wel aan dat dit wel iets te makkelijk gedacht is. Maar wat nu als je herkent wat er bij Nehemia aan de hand is en er zijn er maar weinig. Weet je wat ik apart vind? Dat je nergens leest van Nehemia dat hij met die minderheid heel serieus bezig is. Hij roeit gewoon met de riemen die hij heeft. Daar zit ook wel geloofsvertrouwen in. En toch laat God hem niet aanmodderen, net zolang tot iedereen burn-out is. Ineens midden in het verhaal schrijft Nehemia: "Mijn God gaf mij in het hart dat ik de edelen, de machthebbers en het volk zou verzamelen".

Je zou in eerste instantie denken: Zijn er nog meer Joden in het land dan? Ja, natuurlijk waren er nog meer. Tenminste, als je er goed over nadenkt, zijn er nog meer, want er waren er al eerder met toestemming van de koning van Babel teruggegaan. Had Nehemia dit dan niet gewoon zelf kunnen bedenken? Kennelijk niet. Maar nu is het Gods tijd om bij elkaar te gaan brengen wat bij elkaar hoort. Nehemia hoort in zijn hart de stem van God dat hij iedereen die echt een Jood is bij elkaar moet brengen. Aan de hand van het geslachtsregister dat Nehemia ondertussen had gevonden van hen die al eerder waren teruggekeerd, begint hij met de inschrijving van iedereen die daarbij hoort. Er moet dus een familielijn zijn met degenen die in dat eerdere register stonden. En dan ineens blijkt dat er meer dan 42.000 mensen zijn die in Jeruzalem mogen wonen omdat ze van Joodse afkomst zijn. Dat is toch een middelmatige stad vol met mensen. God zorgt op die manier dat er echt opgebouwd kan gaan worden en dat met mensen die tot op dit moment buitenspel hadden gestaan, maar met wie er wel degelijk een bloedlijn was.

Stel je voor dat Nehemia dit al eerder had gedaan, dan was de herbouw van de muur ook een heel ander verhaal geworden. Of misschien was er dan ook nog wel onenigheid ontstaan en heeft God daarom hier nog mee gewacht. Hoe dan ook, is het echt zo dat het om een minderheid gaat? Als jij naar je eigen gemeente kijkt en in honderdtallen denkt, dan stelt het misschien niet zoveel voor, maar is die minderheid echt de werkelijkheid? Wat als je gaat tellen wie er horen bij de bloedlijn van Jezus? Ik bedoel: Als je nu eens gaat tellen wie er in je dorp en stad zijn die uiteindelijk ook aan Jezus verbonden zijn? Is dat niet gewoon de doorvertaling van dat wat Nehemia op zijn hart krijgt? We weten niet waarom Nehemia deze enorme groep mensen tot hiertoe niet had benaderd. Voelde het niet goed genoeg? We krijgen er geen idee bij, maar even eerlijk? Wat maakt samenwerking nu zo moeilijk als het gaat om die grotere groep mensen die uiteindelijk ook verbonden zijn aan Jezus? Is het omdat die ene groep te blij is en de ander te somber is? Wat bindt ons nu echt, waardoor we ten diepste wel één zijn? Als dat nu het bloed van Jezus is, zijn we dan echt zo'n kleine minderheid, of krijgen we dan een heel ander beeld te zien?

Gebed: Heer, er zijn er velen die in U geloven, maar misschien een andere geloofsbeleving hebben, waardoor samenwerking zo moeilijk is, terwijl we van dezelfde genade leven. Help ons om niet uitte sluiten, maar toe te voegen, zodat Uw Koninkrijk echt gebouwd kan worden.