Meestal is moedeloosheid iets dat samen opgaat met andere omstandigheden. Vaak had je het nog wel een poosje volgehouden, maar net dat andere kwam erbij en toen lukte het niet meer om er in te blijven geloven. Wat denk je hoe het voor de mannen van Nehemia is geweest? Wij kennen natuurlijk het hele verhaal en weten dat ze enorm veel werk hebben verzet in korte tijd en dat alle tegenstand uiteindelijk de bouw van de muur niet heeft tegengehouden. Maar dat weten wij achteraf. De mannen van Nehemia wisten niet wat de dag van morgen zou brengen. De puinhopen van de oude muur waren enorm. Toen Nehemia tijdens zijn nachtelijke inspectie, aan het begin, zelfs van zijn rijdier moet afstappen, zegt dat wel iets over de enorme puinhoop die er lag. En zo waren ze elke dag bezig om een weg te banen door het puin en tegelijk waren ze bezig om de muur te bouwen.
Het ging nog allemaal net, tot het moment dat Sanballat en Tobia zo ongeveer de hele regio hadden gemobiliseerd en serieus beginnen te dreigen met een aanval. Het gevolg was dat er niet alleen gebouwd moest worden, maar er moesten ook wachten worden ingesteld om een eventuele aanval af te slaan. Soms gaat dan echt alles door elkaar lopen en slaat de moedeloosheid toe. Waar kies je voor: Bouwen of verdedigen? Moet je kiezen om te houden wat je hebt of moet je juist verder doorgaan waar je mee bezig bent? Herken je het dillema? En weet je, als ik kijk naar het Koninkrijk van God, dan zie ik telkens diezelfde afweging. Terwijl je wilt bouwen, komt er weer een aanval om het tegen te houden en voor je het weet slaat de moedeloosheid toe en zeg je het: "Het lukt toch nooit".
Het enige lichtpuntje zijn de berichten van de Joden die niet bij de muur betrokken waren en die tussen de omringende volken woonden, zij vertelden hen precies wat de vijand van plan was. Misschien is die rol niet te onderschatten, gelukkig dat niet iedereen bouwde, maar dat er ook nog waren die hoorden wat de vijand van plan was. Dat geeft hier bij Nehemia hoop en het gevoel dat het nog niet verloren is, maar tegelijk is wel de vraag hoe je stand kunt houden tegen een leger van vijanden. Weet je wat Nehemia uiteindelijk ons vertelt? Laat niet je moedeloosheid en de omstandigheden je lamleggen, maar denk aan de grote en ontzagwekkende Heer en daarbij, strijd voor jullie families.
Die term de 'ontzagwekkende Heer' komen we niet vaak tegen in de Bijbel. Nehemia bedoelt natuurlijk de macht en kracht van God Zelf. Hij is met hen en Hij laat hen bouwen omdat het Zijn opdracht was. Hij wil Israël terugbrengen en daarom de tempel met de stad herstellen. Moedeloosheid is eigenlijk het ontbreken van hoop. Dus door je op de hoop te richten, ontstaat er weer kracht. Weet je wat onze hoop is? Dat God Zijn kerk zal bouwen en dat tot de laatste dag toe er een kerk zal zijn. Al sluiten de deuren van kerken en lijkt het een hopeloze zaak, God zal Zelf Zijn kerk helpen te bestaan. En in die hoop gaan we verder.
Gebed: Heer, ik richt mij op U en op de hoop die U geeft omdat U nooit het werk zult loslaten dat U bent begonnen.
