David beseft heel goed wat de gevolgen kunnen zijn van zijn zonden. Hij heeft ook diep ontzag voor God, als de allerhoogste Koning. En misschien dat dit ontzag bij ons, door de sterke benadrukking van het Vaderschap van God, weleens wat te ver is weggezakt. Als David door Nathan is geconfronteerd met zijn zonden, beseft hij dat hij tegenover God nog met een probleem zit. Niet eens het probleem van zijn redding, want dat lag vast, maar de hele relatie met God komt wel onder druk te staan, want wat gebeurt er als de overtreding van David tussen hem en God in blijft staan? Ook als geredde zondaar die een aangenomen kind van God is. Als je als ouder ontdekt dat je kind iets heeft gedaan dat echt niet door de beugel kan, dan blijft je kind nog steeds je kind, maar het heeft in de relatie wel consequenties. Daar was David zich ten volle van bewust. Juist dat laat zien dat David de heiligheid van God serieus nam. God zou David kunnen doden, zijn ambt als koning afnemen of iets anders. Dan hebben we het niet over de straffende God wat je in verwrongen godsbeelden tegenkomt, maar dan heb je het over een realiteit in je relatie met God.

De vraag is of er echt berouw is over zonden en je echt beseft wat de gevolgen zijn van je zonden. Dan maakt de soort zonde niet uit, maar zijn wij bewust wat we hebben aangericht met zonden in ons leven? Welke impact heeft het gehad op hoe mensen naar God kijken? Welke impact heeft het gehad in het leven van anderen? Bedenk ook even dat Uria niet meer leeft, Bathseba geen man meer heeft en met het kind van David zit opgescheept, terwijl dat kind ook nog eens sterft. En ja, Bathseba is net zo goed schuldig, maar ondertussen zijn dit allemaal gevolgen. En uiteindelijk beseft David vooral dat hij tegen God heeft gezondigd. God Die zo genadig en zo vol van goedertierenheid is, tegen Die God heeft hij gezondigd. Het gaat bij David echt ergens over en die vraag moeten we elkaar ook stellen: Beseffen wij dat als we zondigen dat we dat tegen God doen, die al Zijn genade aan je heeft gegeven en kom je dan niet tot de uitroep: "Heer, delg het uit, verwijder het helemaal van voor Uw ogen!" En zolang David daar geen zekerheid over heeft, blijft zijn zonde voor zijn eigen ogen staan.

Het is niet uit zijn gedachten te krijgen en dat heeft vooral te maken met dat hij beseft wat hij God heeft aangedaan en zolang dat niet is opgeruimd, staat de deur open voor aanklachten, voor gedachten van herinneringen. Door het bespreekbaar te maken en het in Gods licht te brengen, doorbreekt hij de duisternis over zijn zonden en zo doorbreekt hij ook de gijzeling van de zonde. Dan mag je er ook echt wel even diep doorheen, mag je echt beseffen op welke terreinen dat het schade heeft aangericht, maar ook mag je in zo'n proces beseffen waar het is misgegaan. Een zonde is altijd een vervulling van een leegte. Juist door het met God te bespreken kom je tot de diepere kern van het probleem, zodat ook daar herstel kan komen.

Gebed: Heer, ik belijd U dat mijn zonden in de eerste plaats zonden tegen U zijn. En ik wil met U zoeken naar diepere motieven achter mijn zonden.