Thema: Rust
“Denk aan het woord dat Mozes, de dienaar van de HEERE, u geboden heeft: De HEERE, uw God, geeft u rust, en Hij geeft u dit land.” (Jozua 1:13)
Ik heb mij geprobeerd om mij in te leven hoe dat geweest moet zijn voor het volk van Israël op het moment dat ze op de grens met het Beloofde Land staan. En dan vooral hoe dat geweest moet zijn voor die tweeënhalve stam die al wisten dat hun land al in hun bezit was. Je ziet dat land voor je liggen, maar het land waar nog om gestreden moet worden is niet jouw land. Jouw land is al bezit en het land dat je ziet liggen heb jij niet echt nodig. Om dat echt op te kunnen brengen dan moet je toch wel echt verbondenheid hebben met de rest van het volk.
Misschien ga ik nu aan een vreemde vergelijking beginnen, maar ik doe het toch, omdat het over iets dat dat altijd mijn hart blijft raken. Stel je nu eens voor dat die twaalf stammen te vergelijken zouden zijn met de kerk in Nederland. Zou jij vanwege je broeders en zusters uit een andere kerk bereid zijn op dezelfde manier schouder aan schouder te gaan staan?
Op het moment dat Jozua het volk aanspreekt herhaalt hij eigenlijk gewoon op de opdracht die ook Mozes al meerdere keren had gegeven: Jullie mogen dit deel van het land tot je bezit nemen, maar je mag pas rust nemen als ook de andere stammen hun gebied hebben ingenomen. En dat innemen doe je met elkaar. Dat waren dus hele andere families, het waren andere stammen, met andere karakters. De zegeningen die Jakob over zijn zoons had uitgesproken waren totaal verschillend. Dat heeft zijn doorwerking gehad in het volk dat hier nu klaar staat om de Jordaan over te steken.
Maar stel je nu voor dat dit principe ook voor de kerk zou gelden. Wel hetzelfde volk, kinderen van dezelfde God, maar toch ook in verschillende opzichten iedere denominatie wel een eigen karakter. En nu moet het land worden ingenomen voor het Koninkrijk van God. En nu zit jij in een gemeente waar het helemaal goed gaat. Er komen er elke week bij die tot geloof komen, de bediening van Jezus wordt helemaal zichtbaar, je kunt zeggen: “Wat wil je nog meer”? De neiging bestaat om vooral te genieten.
De stammen van Gat, Ruben en de halve stam van Manasse hadden zo ook kunnen denken. Toch merk je dat dit nooit in hen is opgekomen. Nooit! Nooit hebben ze het doel gehad om de andere stammen het zelf maar te laten oplossen. Met elkaar wilden ze elk stukje gebied gaan innemen. En zo had iedere stam een eigen stuk dat ze moesten innemen, met eigen vijanden. Dat was heel letterlijk zo. Maar ik geloof dat het in de kerk net zo is. Elk stukje van de kerk, elke stam in de kerk heeft zijn eigen stukje in te nemen en te strijden met eigen vijanden om uiteindelijk in vrijheid te kunnen leven.
Stel je nu voor dat de ene kerk de andere daarbij dan helpt. Kijk, die andere stammen die nog land moesten gaan innemen hadden ook kunnen zeggen: “Dat doen we zelf wel”. Er zitten twee kanten aan. Aan de ene kant natuurlijk die stammen die niet veel meer hadden hoeven doen en zijn die bereid om de anderen die alles nog moeten doen te helpen? Maar de andere kant is ook waar: Willen die stammen die alles nog moesten doen, de hulp hebben van hen die niets meer hadden hoeven te doen? Het was daar bij de Jordaan geen vraag. Maar is dit bij ons ook geen vraag?
Weet je wat ik zie: Concurrentie tussen kerken. ‘Wij en zij gedrag’ in plaats van ‘Ons gedrag’. Voel je aan welke les hier in zit? En misschien zijn in de kerk de lijnen niet zo duidelijk dan bij Israël en is het een wederzijds waarbij hulp en hulp ontvangen op bepaalde terreinen verschillend is. Maar dat de rust ontbreekt, zit dat ook niet juist in dit principe van bereidheid om elkaar te helpen. Nee, niet als in alles gelijkgezinden, maar dat de een hulp van de ander nodig heeft als het om de Heilige Geest gaat, terwijl omgekeerd de ander hulp nodig heeft van die ene als het om de heiligheid van God gaat. De rust is beloofd voor Israël, maar die komt er pas als alles overwonnen en ingenomen is. En het bewijs is dat de vrouwen en kinderen, dat wat geen strijd meer nodig heeft vast van die rust mag genieten. Begrijp je dat ik verlang naar een kerk in eenheid? Wat een kracht zal er van die rust uitgaan die daarvoor is beloofd.
Gebed: Heer, help ons als kerken met al onze muren, elkaar te dienen in elk stukje terrein wat nog ingenomen moet worden. Help ons om elkaar te accepteren in het aanbieden en in het ontvangen van hulp.