Thema: Rust
“Zes dagen mag er werk verricht worden, maar op de zevende dag is het sabbat, een dag van volledige rust, een heilige samenkomst. Geen enkel werk mag u doen. Het is in al uw woongebieden een sabbat voor de HEERE.” (Leviticus 23:3)
Je kunt je afvragen hoe je kunt uitrusten. Dat uitrusten meer is dan alleen op je stoel uitgeput neervallen is wel duidelijk. Tegelijk heb ik altijd geleerd dat de rustdag en naar de kerk gaan bij elkaar hoorde. Sterker nog, mijn vroegere ervaringen waren helemaal niet gericht op genieten en even stoppen, voor mij was de zondag vooral iets dat moest en waar ik vooral in de kerk moest zitten. Vervolgens kreeg je dan een lange preek over je heen, waar je maar weinig van begreep. Nu kun je hier van alles van vinden, toch is het te makkelijk om te zeggen dat dit er op een bepaalde manier niet bij zou horen.
Als God rust voorschrijft voor Israël is dat niet iets van ‘ga op een stoel zitten en geniet van wat je ziet’. Dat mag er ook zeker bij zijn, maar als je goed leest wat God voorschrijft, dan kom je er achter dat God niet wil dat we alleen maar zelf met rust bezig zijn. Het is Gods bedoeling om op de rustdag ook samen te komen. En die rustdag moet dan ook nog eens een feestdag zijn. Nu stelt God meerdere bijzondere dagen in, waarvoor ongeveer hetzelfde geldt als het over rusten gaat. De gewone, wekelijkse rustdag, maar ook de eerste dag van de zevende maand waarin Grote Verzoendag werd gehouden. En zo zijn er nog wel meer vastgestelde dagen. Wat valt hier nu bij op? Dat het dagen zijn met samenkomsten. Met andere woorden: Stoppen met alles wat je doet en genieten van wat je ontvangt, doe je niet alleen. Het is Gods bedoeling dat we dit met elkaar doen. We delen met elkaar in de ontspanning en de vreugde die we krijgen.
En dit alles is niet een zware dag, maar juist een feestdag. Rusten is dus iets dat we met elkaar doen. Voor mij is de zondag al lang niet meer zoals ik het vroeger heb ervaren. Ik merk zelf, ook als ik voorga in diensten dat het voor mij een feest is geworden. Ja, natuurlijk, rusten valt voor voorgangers niet altijd mee, wij moeten dat echte stoppen op een andere dag doen, maar het feestvieren met elkaar om alles wat we krijgen van God is er wel degelijk. Alleen die feestdagen en het echte stoppen met werken, is bij ons wat meer uit elkaar getrokken dan dat je het gewoon als lid van je gemeente zult doen.
De kern is dat we met elkaar, elkaar ook scherp houden dat we telkens weer stoppen om te rusten en het feest daarvan ervaren dat we voor God mogen vieren. Als dit zich uit in een krampachtige houding om tradities in stand te houden waarbij de tradities leidend zijn, dan lijdt de rust er vanzelf onder. Dat is niet wat God bedoelt. Hij wil dat we in alle ontspanning met elkaar genieten van Hem, Zijn schepping en van elkaar. En voor ons nog iets, dat er toen nog niet was: Genieten van de opstanding van Jezus, als de onderstreping van al Zijn werk. En dat zou een groot feest moeten zijn, elke keer opnieuw. Dus stop nu aan het eind van iedere dag zelf om te rusten en neem de tijd om dat elke week ook met elkaar te doen. Dan leef je van rust naar rust en leef je ook uit de rust. En waar dit niet lukt, is er ruimte om elkaar te helpen en ook hierin nabij te zijn en afgezonderd met elkaar te rusten voor God.
Gebed: Heer, laat het nooit een vorm worden waarin ik moet rusten omdat het moet, maar leer ons met elkaar rust te nemen en dat echt met U en met elkaar te vieren.