Thema: Op pad met Paulus
“En na het voorlezen van de Wet en van de Profeten lieten de hoofden van de synagoge tegen hen zeggen: Mannenbroeders, als er bij u een woord van bemoediging voor het volk is, spreek dan.” (Handelingen 13:15)
Stel je voor dat je zondag in de kerk zit. Er is gebeden en uit de Bijbel gelezen en er wordt aan jou de vraag gesteld: “Als er bij jou een woord van bemoediging is voor de gemeente, deel dit dan”? Hoe zou jij reageren? Voor de een kan dit echt een vraag zijn waarbij je denkt: Dat gebeurt toch niet. Als je in een wat vrijere gemeente zit is er wel eens ruimte om een woord of een beeld te delen. Maar stel dat het komende zondag specifiek aan jou wordt gevraagd? Eigenlijk is dat wat er bij Paulus gebeurde. Ze zitten in de synagoge en ineens komt deze vraag.
Het riep bij mij wel een paar vragen op. In de eerste plaats is de vraag of je met de mogelijkheid dat dit kan gebeuren in je achterhoofd naar de kerk gaat. Dat is dan wel nodig, want de vraag is natuurlijk ook nog eens de vraag om dat te delen wat God je dan laat delen. Het gaat er dus niet alleen om of dit kan gebeuren, maar ook de vraag als het gebeurt, of jij daar op kan reageren? Met andere woorden, ben jij er klaar voor om op zo’n vraag te reageren, maar ben je ook doorlopend zo afgestemd met God dat je weet wat je in welke situatie moet delen.
De andere kant is er ook nog. Degene die deze vraag stelde moet ook wel zeker zijn dat je zoiets kunt vragen. Ik heb zelf regelmatig op een vrije zondag een vraag gekregen om voor te gaan. Soms een telefoontje minder dan een uur voor de dienst en dan ook nog drie kwartier rijden. Dan heb je nog wel even tijd. Ik heb ook op een zondag in de kerk, terwijl het buiten enorm sneeuwde, weleens gedacht: Wat als ik nu gevraagd word om voor te gaan? Dan moet je er ook een manier van leven van maken dat je altijd zou kunnen reageren.
Ondertussen denk jij misschien: Ik ben toch geen voorganger, dus heb ik dit toch niet. Het is maar de vraag of je voorganger moet zijn om in zo’n situatie terecht te komen. Het punt is misschien ook wel dat wij dit niet zo gewoon zijn. In die tijd, zeker als gast in een synagoge, was dit betrekkelijk normaal. Het zou dus goed kunnen dat Paulus op zijn stoel zat en wist dat deze vraag zomaar kon komen. Als je leest wat Paulus dan zegt, dan komt er niet alleen een stukje Evangelie, maar hij deelt gelijk maar even de hele geschiedenis van Israël en Gods plan met Israël.
Als wij zouden willen dat God op deze manier ook in onze tijd profetisch door gelovigen kan spreken, dan zijn er een paar dingen nodig, die ik je, op weg met Paulus even wil meegeven. Hoe is het met onze Bijbelkennis gesteld? Ik heb al heel vaak ervaren dat in dit soort situaties Bijbelkennis zo belangrijk is. Je kunt het dan niet uitgebreid voorbereiden en dus moet je durven vertrouwen op Gods leiding, maar ook op de eerder opgebouwde kennis. Het tweede dat ik je wil meegeven is de vraag of je altijd afgestemd bent op Gods stem? Dat heb je nodig om direct te kunnen reageren als je ook direct moet reageren. Dan weet je op dat moment of je moet reageren en met welke boodschap je moet reageren.
En de andere kant, van de vrager, wil ik je meegeven of je ook dan Gods stem verstaat en daar scherp op kunt zijn als God je duidelijk laat zien wie er een woord van bemoediging moet spreken. En trek deze dingen dan ook gerust maar breder dan alleen in de kerkdienst. Laat deze houding, van twee kanten ons meer eigen zijn, zodat God ook op deze, onverwachte manier kan spreken. En laat er ook ruimte zijn in de eredienst dat God zo kan spreken.
Gebed: Heer, Paulus lijkt niet erg van slag te raken als hij op deze manier, onverwachts, Uw boodschap deelt. Voor ons misschien erg ongewoon, maar als U op een voor mij ongewone manier toch wilt spreken, wil ik wel beschikbaar zijn.