Thema: Filippenzen
“Want ik word door deze twee gedrongen: ik heb de begeerte om heen te gaan en bij Christus te zijn, want dat is verreweg het beste.” (Filippenzen 1:23)
Wat wil je liever, bij God zijn of nog een poosje op de aarde blijven? Wat een vraag, maar wat een dilemma ook. Paulus kan soms van die zinnen schrijven dat als je er een kwartiertje naar hebt gekeken, dat je nog niet begrijpt wat hij nu eigenlijk schrijft. Dat is ook met de woorden als hij schrijft: want ik weet dat dit mij tot zaligheid strekken zal, door uw gebed en de ondersteuning van de Geest van Jezus Christus overeenkomstig mijn reikhalzend verlangen en hoop dat ik in geen enkel opzicht beschaamd zal worden. En dan volgen er nog veel meer woorden waarin hij uiteindelijk afsluit met dat Christus door zijn leven of zijn dood grootgemaakt zal worden. Begrijp jij de woorden die hij schrijft in de verzen 19 en 20?
Waar heeft hij het over als hij schrijft dat dit hem tot zaligheid zal strekken? Wat is het ‘dit’? Zijn dat die predikers die hem zwartmaken en de predikers die goed voor hem zijn? Is dat de verkondiging van Christus? Ik denk geen van allen. Hij heeft het hier over zijn gevangenschap. En ja, dat is niet een gevangenschap waarbij hij nog hoop heeft dat hij vrij zal komen. De kans dat zijn laatste periode is aangebroken is meer van aannemelijk. En daarvan zegt hij dat dit hem tot zaligheid zal dienen.
Eigenlijk zijn dat wel bijzondere woorden. Als zijn gevangenschap tot de dood zal leiden, dan zegt Paulus dat dit tot zijn zaligheid zal zijn. Beter vertaald zou je kunnen zeggen: Tot zijn redding. Paulus is totaal niet onder de indruk dat zijn lichaam binnenkort zal sterven. Hij lijkt wel helemaal los te zijn van het leven op aarde. Nou ja, dat is misschien iets te snel gezegd. Als je doorleest dan merk je wel dat hij nog wel afwegingen blijft maken. Er blijft een tweestrijd over en die is wel heel lastig.
Ik herken dat eigenlijk ook wel. Er zijn in mijn leven ook momenten geweest dat ik dacht: Laat Jezus maar terugkomen. Toch merk ik, hoe meer ik de nood om mij heen zie, merk wat er gebeurt als je het Koninkrijk brengt in hopeloze situaties, dat ik steeds vaker ben gaan denken: “Heer, wacht nog maar even”. Sterker nog, mijn verlangen naar Thuis werd voor mij op een bepaald moment bijna egoïstisch. Het verlangen was te sterk gericht op een soort escape uit deze tijd. De vraag is, wat is je focus en waarom ben je hier eigenlijk op aarde?
Is het zo dat je leeft om zo snel mogelijk nadat je bent gaan geloven, naar Huis te mogen? Dan is het onbegrijpelijk dat er nog zoveel gelovigen zijn die nog tientallen jaren op aarde krijgen. Of is juist de bedoeling dat we hier op aarde zijn om discipelen te maken? Paulus is wel heel duidelijk. Naar zijn menselijke verlangen wil hij liever Thuis zijn en is zijn sterven winst. En toch wil hij niet zomaar voor zijn persoonlijke winst gaan, want hij beseft dat het voor de gemeente, voor de jonge gelovigen, beter is dat hij nog even blijft.
Bij Christus te zijn is het beste, maar dat is niet noodzakelijk. Dat klinkt wel apart, maar het is echt niet noodzakelijk om als gelovige in de hemel te zijn. Jezus is echt wel bereid om langer op je te wachten als het noodzakelijker is voor anderen op aarde dat je nog een poosje lichamelijk op aarde blijft. En dan is het doel duidelijk: dan ben je op aarde om anderen te laten groeien in geloof en om hen de weg te wijzen naar Jezus. Dat is wel echt noodzakelijk. Want stel je voor dat er straks zouden ontbreken doordat jij en ik zo snel mogelijk naar Jezus zouden willen? Weet je, het draait om twee dingen: eigen belangen of gemeenschappelijk belang. Wat verlang jij? En nog iets, de eeuwigheid is straks nog lang genoeg. Zullen we dan maar hier op aarde, zo lang als God het vraagt, onze plaats innemen tot zegen van velen?
Gebed: Heer, ik prijs U dat ik welkom ben bij U. Maar ik bid U ook dat ik trouw zal blijven op mijn post op aarde.