Thema: Kerst 2020
“En zij was een weduwe van ongeveer vierentachtig jaar, die de tempel niet verliet en met vasten en bidden God nacht en dag diende.” (Lukas 2:37)
Wat heb je er voor over om meer van God te ervaren in je leven? Dat is natuurlijk in de eerste plaats afhankelijk van hoe sterk je naar meer van God verlangt in je leven. Je weet dat er heel veel te krijgen is en dat God je op een bijzondere manier veel meer van Zijn aanwezigheid wil geven, maar je ervaart niet dat je het hebt ontvangen. Wat doe je dan? En vooral is de vraag misschien, hoelang doe je daar dan iets voor? Kan het zijn dat als je maar kort je daarvoor inzet dat het zonder ook goed zou kunnen? Er is een vrouw in het kerstevangelie die er serieus werk van gemaakt heeft.
Nu is het altijd lastig om situaties uit de tijd voor Jezus door te trekken naar onze tijd. De verwachting in de tijd voor Jezus was een andere verwachting dan nu. Toen was het de verwachting dat de Messias zou komen, terwijl het nu veel meer een geestelijke verwachting is in je leven of een uitzien naar de toekomst van Jezus. Dat maakt het dus wel wat lastig als het gaat om het goed toe te passen op ons eigen leven. Er was namelijk een profetes, Anna, die al op hoge leeftijd was en de komst van Jezus verwachtte. En dat verwachten deed ze niet zomaar, maar daar zette ze alles voor aan de kant. Deze vrouw verlangde maar één ding: De Messias te zien. En wat deed ze daarvoor? Ze week niet uit de tempel met bidden en vasten. Plat gezegd: Ze was niet weg te slaan in de tempel en ze was voortdurend bezig om te bidden en te vasten om de komst van de Messias.
Er staat dat ze 84 jaar is, maar het zou zelfs zo kunnen zijn dat ze 84 jaar weduwe was. Dan is ze waarschijnlijk ouder geweest dan 100 jaar. Hoe dan ook, haar hele leven is op gegaan aan verwachten, bidden en vasten. Zo verlangde ze naar de Messias. Wij hoeven er in ieder geval niet zolang op te wachten omdat wij geen letterlijke verwachting nodig hebben om vervuld te worden met Jezus en Zijn liefde. De vraag is wel zo eerlijk of dat wij hetzelfde verlangen hebben als deze vrouw. Verlangen naar Gods tegenwoordigheid. Ik geloof echt dat het voor ons zoveel eenvoudiger is geworden nu Jezus al is gekomen. Toch blijkt het voor ons nog lastig genoeg om altijd vanuit dat verlangen te leven. Wat zou deze vrouw dan gehad hebben waardoor dit verlangen zo sterk was?
Kennelijk kon ze niet leven zonder de verlossing van Israël. Daar zit nu precies het punt. Ze kon niet zonder. En nu even eerlijk? Hoe makkelijk kunnen wij maar al te vaak zonder, we leven ons leven en dat echte verlangen naar meer van God, kunnen we dat soms ook niet makkelijk missen? Misschien is dit punt één waar je gewoon eens over moet praten met God. Maar als je leven met te weinig van God nu werkelijk niet langer te leven is? Dan laat Anna ons wel iets zien. Ze blijft haar hele leven aankloppen bij God. En ik geloof dat wij niet ons hele leven zo intens hoeven aan te kloppen, omdat het ons al gegeven is. Alleen staan wij er vaak te weinig voor open en is het daarom nodig om tijd apart te zetten om te bidden en te vasten omdat we verlangen naar meer van God. Als Gods liefde je hart ooit heeft geraakt, dan blijft er altijd een ondergronds verlangen om die liefde altijd te ervaren.
Is het leven van Anna een vergooid leven waarin ze heel veel niet heeft geleefd vanwege haar verwachting? Misschien wel, maar toch is dat voor haar minder belangrijk. Op het eind van haar leven de Messias in haar armen is haar meer waard dan een redelijk tevreden gewoon leven. En dat is een les voor ons. Wij willen niet meer met minder toe. En daarom, zodra het ontbreekt in ons leven, zetten we ons voor de troon van God, Die zo verlangt om Zijn tegenwoordigheid telkens opnieuw te geven.
Gebed: Heer, ik bid U om meer van U in mijn leven, telkens opnieuw, want dan leef ik uit U en uit Uw liefde.