Thema: Bouwen is de opdracht
"En na dat alles maakten wij een vast verbond en beschreven het, en lieten onze vorsten, Levieten en priesters het verzegelen." (Nehemia 9:38)
Het was de laatste paar keer best stevig en misschien ook allemaal wel wat somber, vond je ook niet? Eerst al een ernstige oproep om zonden te belijden en toen ook nog even kijken of God het fout had gedaan. Je zou zomaar kunnen denken: Iets positiever mag ook wel. En ja, dat gevoel had ik natuurlijk ook wel tijdens het schrijven. Het blijft een hele aparte ervaring om aan het boek Nehemia te beginnen met allemaal bouwplannen, terwijl het dan ineens ook een heel ernstig boek blijkt te zijn. Eigenlijk past dat vaak helemaal niet in mijn manier van schrijven en onderwijs geven. Graag ga ik van het positieve uit en geloof ik dat God grote dingen wil doen en dan ineens zit je midden in een verhaal waarin God je laat zien: Bouwen is goed, maar zonder verootmoediging kan het niet. Soms moet je opruimen wat er aan puin ligt.
Bij ons in de polder zijn ze weer bezig met het uitbaggeren van de sloten. Als ze dat niet doen, kan uiteindelijk het water niet meer door de sloten stromen. En zo is het ook met Gods genade, kracht, Koninkrijk, heerlijkheid en glorie in je leven en in de kerk. Dat kan alleen maar stromen als we onze 'sloten' schoon hebben gehouden. En daarom is die verootmoediging zo belangrijk. Ondertussen begin ik steeds meer te begrijpen waarom God dit zo belangrijk vindt en dan is het ineens niet meer iets dat negatief is, maar wat juist een basis geeft voor nog meer van Gods kracht in onze tijd. Welke keus willen wij dan maken? Israël liet het niet bij een intens diepe verootmoediging, maar Israël sloot vanuit henzelf opnieuw het verbond met God. Op grond van de hele opsomming van Gods goede daden en de erkenning dat zij God niet de hoogste plaats hebben gegeven, willen ze de overeenkomst met God opnieuw op schrift stellen en die sluiten. Alle leiders van het volk ondertekenen de overeenkomst namens het volk.
Er staat zelfs dat er een zelfvervloeking in is opgenomen. Nu ben ik helemaal geen voorstander van negatieve woorden die je over jezelf uitspreekt, want dat doet nogal wat in de geestelijke wereld, maar wat hier gebeurt is dat het volk afspreekt dat als ze niet wandelen in de wet van God dat die zelfvervloeking in werking treedt. Eigenlijk is dat hetzelfde als de negatieve kant van de belofte die God had gegeven dat als het volk ongehoorzaam zou zijn dat ze in ballingschap terecht zouden komen. Het gaat niet om maar te zeggen dat je zonden doet, omdat dat maar te zeggen. Dat kom je ook nog wel eens tegen, dan moet er vooral klinken dat je zondaar bent, maar dan staat nog die zondige mens in het middelpunt. Hier gaat het om maar één ding: Opnieuw leven in het verbond met God. Zonder dat verbond kan het niet, omdat het zonder God niet kan. Het is een duidelijke keus om vanaf nu opnieuw met God te gaan leven en om Zijn regels toe te passen op het leven als volk van God.
Afgelopen week deelde ik met iemand een lastige discussie over iets waar God duidelijk over is, maar waar onze seculiere maatschappij een heel ander standpunt in heeft. Toen zei die ander: "Waar het op vastloopt is het Schriftgezag en veel mensen hebben hooguit nog een Schriftopvatting". Is Gods stem en Zijn verlangen voor ons het vaste punt waaruit we leven of is het slechts alleen een richtinggevende gedachte? Bij dat laatste vervuild de 'sloot' heel erg snel. Als ik er soms voor kies om op zondag in een dienst de Tien Woorden van God te lezen, zeg ik er heel vaak bij: "Luister naar het Vaderhart van God". Als je zo luistert naar Gods wil, ga je er zelfs van genieten, omdat je Vader je juist het allerbeste gunt en zou je dan het verbond niet opnieuw met Hem willen sluiten en Hem alle ruimte geven om je leven Zijn vorm te geven?
Gebed: Heer ik kies opnieuw om te leven naar Uw hartsverlangen voor mijn leven en voor de kerk in Nederland. U bent de allerhoogste HEER en U komt alle eer en glorie toe.