Thema: Bouwen is de opdracht
"Ik ging bij mijzelf te rade en ik riep de edelen en de machthebbers ter verantwoording en zei tegen hen: U leent geld uit tegen rente, ieder aan zijn broeder! Vervolgens belegde ik een grote vergadering tegen hen." (Nehemia 5:7)
Het lijkt allemaal zo eensgezind er aan toe te gaan bij de bouw van de muur. Er wordt gebouwd, er wordt gewaakt, als het moet wordt er strijd geleverd, dit kan toch eigenlijk niet misgaan, zou je zeggen? Trouwens, dat zou je soms ook denken van dat wat wij met z'n allen tot stand brengen. Je moet eens kijken hoe eensgezind het er in veel kerken aan toe gaat. Aan de buitenkant ziet het er heel mooi uit, maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat ik al heel vaak gedacht heb dat iets bijna volmaakt was, maar als je dan dichterbij komt, blijkt er aan de binnenkant nog wel iets aan de hand te zijn. Je komt er pas achter als je er echt onderdeel van wordt. En juist is het een gevaar, dat veel dingen die we voor God doen gaan niet kapot vanaf de buitenkant, maar door de verdeeldheid aan de binnenkant.
Nehemia had iedereen echt op zijn post gezet en iedereen deed zijn taak en dan zou je zeggen: Nog even volhouden en dan staat de muur overeind en kunnen we weer in de stad gaan wonen. Het begin van de terugkeer van Juda is een feit. Maar waar aan de ene kant winst wordt geboekt en er zelfs Joden worden vrijgekocht uit de hand van de heidenen en slaven vrij worden, dreigen anderen juist slaaf te worden. Wat is er aan de hand?
De arme vrouwen uit de stad kloppen bij Nehemia aan. Er zijn vrouwen met veel kinderen, maar er is niet genoeg te eten. Anderen hebben hun wijngaarden weggegeven om zo aan graan te komen en anderen hebben geld geleend om de belasting te betalen, maar de rente is zo hoog dat nu bijna hun kinderen als slaven verkocht moeten worden. En dan wordt het Nehemia toch echt behoorlijk te gortig. Hij is zo hard aan het werk om de stad te herbouwen, maar binnen de muren van de stad zijn de edelen en de machthebbers, die van Joodse afkomst zijn, bezig om het volk kapot te maken. Ten diepste dus hun familieleden! Ze zijn van hetzelfde vlees en bloed, kinderen van dezelfde God! Hoe is dit mogelijk. Nehemia spreekt hen aan en belegd direct ook een volksvergadering en stelt dit direct aan de orde.
Hoe kun je nu rijk willen worden van je eigen familie en hoe kan het zo zijn dat je op deze manier van binnenuit alles kapot maakt. En toch is dat een hele slimme techniek van satan. Als je van buiten niet kunt winnen, dan moet je zorgen dat er een koning in de stad is die de boel kapot kan krijgen. En laat koning hebzucht en eer nu eens heel goed daartoe in staat zijn. Je kunt natuurlijk zeggen: Hoe kunnen ze dit nu toch doen? Maar is tegelijk voor ons niet de vraag of het misschien niet herkenbaarder voorkomt dan dat wij graag zouden willen? Misschien is de gevaarlijkste vijand wel binnen de poort in plaats van er buiten. Zodra er binnen de muren verdeeldheid ontstaat en er een strijd tussen groepen plaatsvindt, dan ben je ten dode opgeschreven.
Misschien moeten we eerlijk zeggen dat veel kerken niet ten onder zijn gegaan aan de secularisatie, maar dat de meeste kerken die het niet hebben gered, van binnenuit zijn gesloopt door strijd tussen allerlei groepen en meningen. De groep die alles bij het oude wil laten en de groep die alleen maar wil vernieuwen. De groep die houvast vindt in een goede begroting en de groep die alleen door de Geest wil leven. Moeten we nog even doorgaan? Waar zit het gevaar? Juist als iedereen zo hard mogelijk aan het werk is en we dit uit het oog verliezen? Tijd voor een volksvergadering om dit intern ook aan de orde te stellen.
Gebed: Heer, vergeef ons dat we intern vaak niet op ene lijn zitten en help ons eensgezind te zijn naar binnen en naar buiten toe.