"En het gebeurde na vele dagen dat het woord van de HEERE tot Elia kwam, in het derde jaar: Ga, vertoon u aan Achab, want Ik zal regen geven op de aardbodem. Elia ging op weg om zich aan Achab te vertonen. Nu was de honger sterk in Samaria" (1 Koningen 18:1 en 2)
Dat lijkt mij nu echt het plan waarop Elia zat te wachten. Een soort zelfmoordcommando of zoiets. "Ga naar Achab." Weet je wat ik gezegd zou hebben? Iets van: "U kunt veel willen, HEER, maar dit niet, ik wil toch liever nog wat langer leven." Deze opdracht lijkt een complete onmogelijkheid. En hoe reageert Elia? Hij gaat gewoon. Elia lijkt zonder mopperen en zonder twijfel op weg te gaan naar Achab. Misschien wel met het gevoel van gevaar voor eigen leven, maar hij gaat toch.
Kun jij altijd op deze manier gehoorzamen? Ik weet wel dat ik soms, met veel minder gevaar, echt niet zo vlot gehoorzaamt als Elia op dit moment. Alleen al van die momenten dat God zegt dat je tegen iemand wat moet zeggen waarvan je twijfelt of dat nu wel de meest logische opmerking is die je moet maken, dan vind ik het al lastig, maar nu dit. Elia moet gewoon naar Achab gaan en hem een boodschap van God brengen.
En wat voor een boodschap? Op dit moment wel een positieve boodschap, want het zal weer gaan regenen na drie jaar. Maar toch, hoe dit zinnetje ook een positieve boodschap is en er als een soort bijzin bij staat, is het juist niet het zinnetje waar je overheen moet lezen. God zegt dat Hij het weer wil laten regenen in Israël. Ik zou bijna de vraag willen stellen: Is daar dan reden toe dat God dat wil? Wat was ook al weer de reden dat het niet meer regende? Het was een straf vanwege de goddeloosheid van Achab en zijn afgodendienst aan Baäl. Daar was Gods straf over het land door gekomen.
En hoe los je een straf op? Door je te bekeren en je zonden te belijden. Maar dan klopt het nu niet dat het gaat regenen. Er klopt niets van, want de goddeloosheid was nog steeds dezelfde. Als we straks dit hoofdstuk verder doorwerken blijkt wel dat de Baäldienst nog steeds volop aan de gang is. Het andere bijzinnetje lijkt hier dan ook nog wat mee te maken te hebben. De honger was zwaar in Samaria. Blijkbaar is God veel genadiger dan wij kunnen bedenken.
De weduwe uit het vorige hoofdstuk trok de conclusie dat de dood van haar zoon kwam omdat God haar iets wilde aandoen en nu zien we precies het tegenovergestelde. Juist hier aan het begin van dit hoofdstuk wordt Elia op pad gestuurd om de vertellen dat God genadig is. Ondanks de goddeloosheid van Achab en het volk, is Gods genade groter en die boodschap mag Elia gaan brengen. En uiteindelijk zal God tegelijkertijd er ook voor zorgen dat de afgoden worden opgeruimd. God gaat aan het werk en Elia moet daarvoor Achab op gaan zoeken. Dat is Gods genade, zelfs als niemand dat verdient. Wat een boodschap hebben wij voor deze wereld!
Gebed: HEERE, U roept ons om het onbegrijpelijke door te geven. Genade terwijl nog meer straf op zijn plaats is, overvloed terwijl armoede terecht zou zijn. Dank U voor deze boodschap voor de wereld.