"Opdat zij allen  één zullen zijn, zoals U, Vader, in Mij, en Ik in U, dat ook zij in Ons één zullen zijn, opdat de wereld zal geloven dat U Mij gezonden hebt." (Johannes 17:21)

De lijn die in Genesis wordt ingezet over de gemeenschap die God in Zichzelf is, die wordt verder doorgezet door Jezus. Gemeenschap is onderdeel van God Zelf en daardoor ook onderdeel van de kerk van Jezus. Gemeenschap is dat wat je geleerd hebt als discipel van Jezus om daarin gezamenlijk op te trekken. In dat woord 'gemeenschap' zit ook iets dat alles te maken heeft met veiligheid en geborgenheid. Het is dus niet zomaar een thema dat erbij hangt, maar het is iets dat we fundamenteel nodig hebben voor de wereld waarin we als gemeente, kerk van Jezus zijn. Maar toch begint de kerk van Jezus niet met de gemeenschap van veiligheid voor de wereld om ons heen, die gemeenschap begint in de eerste plaats bij onszelf en ook voor onszelf.

Misschien is het wel een goede vraag om eens na te denken hoe veilig jij je voelt binnen je gemeente of kerk. Ben je daar veilig in wie je bent? Stel dat er sommige zonden van jou op de muur geschreven zouden worden, is dan de kerk nog steeds de plaats waar jij je mag thuisvoelen? En, ik haast het om het te zeggen: Als de zonden van iemand anders op de muur geschreven zouden worden, zou jij diegene dan nog een veilige plaats geven binnen de gemeente? Is de kerk dan echt een plaats waar het veilig is en waar mensen om je heen staan met liefde en geborgenheid? Niet dat alles goedgepraat moet worden, maar gewoon een plek waar je mag zijn met je zwarte bladzijdes van je leven en mag je daar opnieuw beginnen?

En deze geborgenheid begint waar Jezus voor jou bidt en voor degenen die door God aan jou gegeven zijn als gemeenteleden, met de woorden: "Opdat zij allen Eén zijn, zoals U, Vader, in Mij, en Ik in U, dat ook zij in Ons één zullen zijn". We leven in een cultuur waarin we al snel roepen: "Dat gaat nooit meer lukken, zoveel hoofden, zoveel zinnen". En toch vind ik dat je dit niet te snel moet roepen. En roep dan ook niet dat er dan maar eenheid in verscheidenheid moet zijn, want daar heeft Jezus het niet over. Natuurlijk zijn we allemaal verschillend, maar wat is de eenheid die ons bindt? En mag binnen die eenheid, op grond van de Bijbel, zonde ook zonde genoemd worden? En mag er binnen die eenheid ook aanvaarding van elkaar zijn? Die beide, op elk gebied naast elkaar, zodat we elkaar versterken, opscherpen en helpen groeien tot volwassenen in de Heer.

Natuurlijk, zoals de Vader en de Zoon volmaakt één zijn, dat is onmogelijk. En we hoeven het niet over vormen en stijlen eens te zijn, maar er ligt toch een universele waarheid verankert in Gods Woord, waar we één zijn met elkaar! Waarin we echt durven zeggen: Dit zegt de Heer! En dan ben je ook gewoon klaar. Dat gaat niet om de manier hoe je een liedje zingt in de kerk, maar het gaat wel over dat waar God duidelijk over is. En zonde, klinkt heel negatief, maar zonde is ook wat je mag belijden en je er vrij van mag zijn, zodat je opnieuw kunt beginnen. Misschien is het allemaal net iets te kort door de bocht, dat weet ik echt wel. Sommige thema's liggen veel complexer en soms ook onduidelijker. Maar dan ga je daarover in liefde en bewogenheid met elkaar in gesprek. Net zoals Jezus de tijd zocht met Zijn Vader en biddend worstelde met Zijn wil, dat we zo ook tijd hebben met elkaar en we in liefde met elkaar worstelen en biddend komen tot Gods wil voor ons leven. Dat is gemeenschap waarin we de eenheid vieren, de geborgenheid beleven en de veiligheid ervaren, zodat we daarmee in deze wereld de basis leggen voor een veilige plaats voor iedereen.

Gebed: Heer, er zijn zoveel verschillen en zoveel dingen waar we niet uit lijken te komen, maar haalt U dan in de eerste plaats ons eigen gelijk maar bij ons weg, zodat we echt één leren zijn in liefde. 

Tags: